"Ένα κομμάτι μας θα είναι για πάντα 15" - Συνέντευξη με τη Θεατρική Ομάδα 2510

Με αφορμή τη νέα παράσταση "15 ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ" το ΘΕΑΤΡΟ φιλοξενεί τη Θεατρική Ομάδα 2510 και συζητά μαζί της.

Θ.: Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση: τι έχει αλλάξει στην κοινωνία; Βλέπετε τώρα κάτι που τότε δεν σας ήταν ορατό;

Ανδρέας Ζαφείρης: Με ένα τρόπο, η δολοφονία του Αλέξη σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής, που ξεκίνησε το 1991. Μέσα στη δεκαετία που πέρασε, τα πάντα άλλαξαν.  

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν 10 χρόνια το πώς θα ήταν το 2018; Μόνο σαν σενάριο δυστοπικής ταινίας θα ακουγόταν. 

Αυτό το δυστοπικό τοπίο διατρέχει τα πάντα. Οικονομία, κοινωνία, πολιτισμό. Το κυριότερο όμως: διατρέχει το ηθικό της κοινωνίας. Τη διάθεση να αρνηθεί το γκρίζο παρόν, να αντιπροτείνει στο επίπεδο της θεωρίας και της πράξης. 

Το 2008 δολοφονήθηκε ένας 15χρονος έφηβος. Σήμερα «δολοφονείται» η ελπίδα μαζικά. Και η ελπίδα είναι η αιώνια έφηβη. Θα τη δούμε να στέκεται στις ουρές το ΟΑΕΔ, σε μια βάρκα στη θάλασσα, σε ένα τριάρι στο Κερατσίνι ή να κλείνει την τελευταία βαλίτσα για να πάει «στο εξωτερικό». Έχει χιλιάδες πρόσωπα. Χιλιάδες ονόματα. Και θα ζήσει. Αρκεί να πεθάνει πρώτα.

Θ.: Είναι το θέατρο διέξοδος ή δρόμος; Τρόπος να ξεφύγεις από την πραγματικότητα, τρόπος να την αντιμετωπίσεις,  να την αλλάξεις;

Βασιλική: Η λέξη «θέατρο» προέρχεται από τη λέξη «θέωμαι», δηλαδή «βλέπω». Από την απαρχή του υπήρξε το μέσο για τη διεπαιδαγώγηση των θεατών. Είναι δρόμος αξιών και έμπνευσης και για τον ηθοποιό, αλλά και για τον θεατή. Το αν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα, αυτό είναι κάτι για το οποίο ο καθένας, αναλόγως των δυνατοτήτων του, οφείλει να εργάζεται για να πραγματώσει. Είναι δρόμος εξωτερικός, αλλά και εσωτερικός. 

Θ.: Ενηλικιώνεται άραγε πρόωρα ο καλλιτέχνης που διεισδύει σε τόσες εποχές και ζωές ή παραμένει ένας αιώνιος έφηβος που λαχταρά συνέχεια ταξίδια σε διαφορετικούς κόσμους;

Ερμιόνη: Για εμένα το θέατρο είναι ένας τρόπος να ζήσεις όσα δεν προλαβαίνεις, να είσαι όσα θα ήθελες, να γίνεις κάτι που δεν θα ήσουν ποτέ. Υπό αυτή την έννοια, ναι, υπάρχει μια καλλιτεχνική ωριμότητα μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή, όμως αυτή πλαισιώνεται από μια ρομαντική και εφηβική λαχτάρα,  μια επιθυμία να θέλεις να μάθεις, όπως τα παιδιά, για ό,τι περιστρέφεται γύρω από το έργο και το ρόλο σου - αυτή η κατά κάποιο τρόπο «κόντρα» είναι αναπόφευκτη και αναπόσπαστη από τον καλλιτέχνη. 

Θ.: Τι ονειρεύεστε;

Ελευθερία: Προσωπικά, ονειρεύομαι η αγάπη και η αλληλεγγύη να είναι αυτές που θα κυριαρχούν στην κοινωνία μας και στον καθένα από εμάς ξεχωριστά, να εξαλειφθούν οι διακρίσεις σε όλα τα επίπεδα και οι οικονομικές ανισότητες, ώστε ο άνθρωπος να απαλλαγεί από το τόσο μεγάλο καθημερινά άγχος που τον διακατέχει και να ψάξει ο καθένας μας την ουσία, δίχως να κατακλύζεται καθημερινά από τις επιβαλλόμενες υποχρεώσεις. 

Θ.: Πώς προέκυψε το 15 για πάντα;

Ιωάννα: Αρχικά, όποιος χάνεται στα 15 θα ζει για πάντα μέσα από αυτή την ηλικία. Την ηλικία της αμφισβήτησης, της διερώτησης, των πρώτων σπίθων του αγώνα. Το «15 για πάντα» θυμίζει διαρκώς το άδικο του χαμού. Αλλά και η μετεξέλιξη ενός ανθρώπου που έζησε τον Δεκέμβρη του '08 επηρεάστηκε έντονα απ' αυτά, ώστε ένα κομμάτι του θα είναι για πάντα 15.

Θ.: Κοινωνία σήμερα: θρίλερ, κωμωδία ή απλώς το τίμημα για όταν πάψεις να ονειρεύεσαι;

Ανδριάνα: Το θέατρο δεν είναι τέχνη από μόνο του, εμπεριέχει όλες τις τέχνες μαζί. Έτσι και η κοινωνία εμπεριέχει και τα τρία στοιχεία. Θρίλερ, γιατί μας έχουν κάνει να φοβόμαστε να ζούμε· κωμωδία, γιατί ποτέ δεν θα πάψουμε να γελάμε, ακόμη και τις πιο σκοτεινές εποχές· και το τίμημα για όταν πάψεις να ονειρεύεσαι, γιατί τότε χάνεις το παιδί που έχεις μέσα σου.

Γνωριμία με τη Θεατρική Ομάδα 2510  και πληροφορίες για την παράσταση εδώ.