Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια - Αλεχάντρο Κασόνα

Μια μυστική οργάνωση, πολύ καλά δικτυωμένη, γεμίζει τον κόσμο ψέματα. Από εκείνα τα όμορφα ψέματα που γεννούν την ελπίδα. Ψεύτικη ελπίδα, θα σκεφτείτε. Κι αν τα ψέματα έχουν αποτέλεσμα; Αν ανατρέπουν φριχτά γεγονότα κι αν αλλάζουν καταστροφικές προθέσεις; Αν, ακόμα κι όταν αποκαλύπτονται, το «θύμα» τους νιώθει όχι την απογοήτευση, αλλά τη ζεστασιά της καρδιάς που είπε ψέματα για να το προστατεύσει;



Ας δούμε τι λέει ο πρωταγωνιστής για τη μυστική αυτή οργάνωση: 
"Από τότε που έγινε ο κόσμος, σε όλες τις χώρες υπάρχει οργανωμένη αγαθοεργία. Άλλοι προσπαθούν να την παρουσιάσουν με το μανδύα της δικαιοσύνης, άλλοι τη δέχονται σαν κάτι αναγκαίο, άλλοι ακόμα την εκμεταλλεύονται σαν οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση. Ωστόσο, πριν από το δόκτορα Άριελ, κανείς δεν είχε σκεφτεί να την κάνει ωραία τέχνη."
...
"Αυτό που προσπαθούμε εδώ είναι να προσφέρουμε το αγαθό για την ψυχή. Για τις αρρώστιες του κορμιού πολλοί ασχολούνται. Όμως ποιος συλλογίστηκε ποτέ εκείνους που πεθαίνουν χωρίς ούτε μια ωραία ανάμνηση; Ποιος σκέφτεται ποτέ αυτούς  που δεν είδαν να πραγματοποιούνται ούτε ένα τους όνειρο; Αυτούς που δεν ανατρίχιασαν ούτε μια στιγμή από το δέος μιας πίστης;"

Και αναρωτιέται: 
"Δε νομίζετε ότι να σπείρει κανείς μιαν ανησυχία ή μια αυταπάτη είναι δουλειά τόσο αξιόλογη όσο να σπείρει στάρι;"




Γράφει η Ιουλία Ιατρίδη:
"Στο έργο αυτό του Κασόνα όπου εναρμονίζεται τόσο επιτυχημένα η πραγματικότητα με τη φαντασία ή η αλήθεια με το ψέμα, το βάρος δεν πέφτει στους χαρακτήρες. όσο στη βαθύτερη έννοια, που θέλει να δώσει ο συγγραφέας, σ' ένα είδος μήνυμα αισιοδοξίας για την αγάπη και την καλοσύνη."
"Ο συγγραφέας αναζητεί την έξαρση σ' έναν κόσμο αυταπάτης, που θα γιατρέψει την απογοήτευση και τη δυστυχία μιας ανελέητης πραγματικότητας."
"Όπως όλοι οι Ισπανοί συγγραφείς, ο Κασόνα θα εξάρει τις αντιθέσεις. πράγμα που αποτελεί και την πρωτοτυπία του έργου, προκαλώντας συγκρούσεις τόσο απαραίτητες για τη δομή της θεατρικής λειτουργίας."


Προσωπικά μου έλειψε η ιδεολογική στοιχειοθέτηση κάποιων δομικών στοιχείων του έργου. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα απλοϊκό μελό, όπως συχνά αφήνεται να εννοηθεί πως είναι. Ο συγγραφέας στοχεύει πράγματι στο συναίσθημα και φανερή του πρόθεση είναι να συγκινήσει. Να κινητοποιήσει εκείνες τις πλευρές της ανθρώπινης ψυχής που στο σήμερα θα μπορούσαν να μας μετατρέψουν σε μια... Αmelie!



"Τα δέντρα" έκαναν πρεμιέρα στην Αργεντινή, όπου ο συγγραφέας είχε αυτοεξοριστεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, τον Απρίλη του 1949. Στην Ισπανία παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1963. 
Το έργο παίχτηκε στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στη Σοβιετική Ένωση (όπου μεταφράστηκε ακόμα και σε διαλέκτους), στην Ελβετία, στην Πολωνία, στο Ισραήλ, στην Ελλάδα.
Το 1960 παρουσιάστηκε από το θίασο του Βασίλη Διαμαντόπουλου και της Μαρίας Αλκαίου.




Ακούγονται οι (με σειρά εμφάνισης):
Μαριέττα Ριάλδη (Ελένη), Ελένη Μαυρομάτη (δακτυλογράφος), Βίκτωρ Παγουλάτος (Νορβηγός πάστορ), Λουκιανός Ροζάν (ταχυδακτυλουργός), Κλειώ Σκουλούδη (Μάρθα Ισαβέλα), Νίκος Τζώγιας (Μαυρίκιος), Κώστας Καζάκος (Μπαλμπόα), Στέλιος Λιονάκης (ζητιάνος), Θεόδωρος Κατσαδράμης (κυνηγός), Μαρία Αλκαίου (γιαγιά), Κούλα Αγαγιώτου (Γενοβέφα), Αλίκη Γκούμα (Αμαλία Φιλίτσα), Γιώργος Τζώρτζης (ο Άλλος).




* Τα αποσπάσματα του έργου και της ανάλυσης της Ιουλίας Ιατρίδη είναι από την έκδοση της Δωδώνης (μετάφραση - πρόλογος: Ιουλία Ιατρίδη).





* Εικόνα εξωφύλλου:
"The mulberry tree" - Van Gogh





διαβάστε σχετικά:




2 σχόλια:

  1. Εκπληκτική παρουσίαση ενός μεγάλου έργου, που συνοδεύεται από ένα σημαντικό μήνυμα. Αυτό της γιατριάς της ψυχής.
    Αλεξάνδρα μου, το έδωσες με μονάκριβο τρόπο, άξιο του σεβασμού στο έργο και στην θεατρική του απόδοση.
    Πόσα μάθαμε για αυτό.
    Καλή σου βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ δυνατά τα μηνύματα του έργου. Καλή εβδομάδα, Γιάννη!

      Διαγραφή

Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...