"Είναι αφάνταστα συγκινητικό το γεγονός ότι οι ηθοποιοί, με τις άμεσες φιλοδοξίες, με τη δέσμια πολλές φορές θέση τους απ' τους επιχειρηματίες, βρήκαν τη δύναμη και υπάκουσαν στο ΣΕΗ, συμφώνησαν και πίστεψαν στο νόημα της απεργίας. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου."
...
"Οι άνθρωποι του θεάτρου ούτε μια στιγμή δεν έπαψαν να πιστεύουν ότι πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι, με υποχρεώσεις, με δικαιώματα, με ελπίδες, με φόβους, με ανάγκες...
Και για όλα αυτά θα αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, χέρι με χέρι, με όλους τους εργαζόμενους, καθοδηγώντας τους μάλιστα αν είναι δυνατόν. Κι ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους να του δείχνουν το δρόμο, να περπατάνε μαζί του, να πηγαίνουν πρώτοι. Και δεν κατεβαίνουν στην εκτίμησή του, αλλά ανεβαίνουν. Αλλά και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, πιασμένοι χέρι - χέρι, με τον εργαζόμενο λαό αντλούν διδάγματα, βλέπουν τις γνήσιες αντιδράσεις του λαού, τον ζουν με τις κωμικές, τις τραγικές, τις καλές και τις κακές αντιδράσεις του."
Από το ψηφιοποιημένο αρχείο του περιοδικού "Επιθεώρηση τέχνης" και το έκτατο τεύχος του Ιουλίου του 1965, απόσπασμα από το άρθρο "Η απεργία των ηθοποιών" του Στέφανου Ληναίου, τότε αναπληρωτή γενικού γραμματέα του ΣΕΗ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.
Μακάρι πολλοί άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος να είχαν ανάλογες απόψεις με αυτήν του Στέφανου Ληναίου. Μακάρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Ενημέρωνα αυτές τις μέρες το αφιέρωμα στη δικτατορία και αηδίαζα (ξανά) με κάποιους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού...
ΔιαγραφήΓεια σου, Γιάννη!
"Κι ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους να του δείχνουν το δρόμο, να περπατάνε μαζί του, να πηγαίνουν πρώτοι."
ΑπάντησηΔιαγραφή--------
Στις εποχές της ήττας, ηττήθηκαν και αυτοί ή οι περισσότεροι εξ' αυτών (δυστυχώς).