Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Το κορίτσι με το κορδελάκι

θεατρικό έργο του Νότη Περγιάλη




Παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1954 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη.








Λέει ο για το έργο του ο συγγραφέας:
"Το κορίτσι με το κορδελάκι" αναφερόταν στο τέλος του εμφύλιου, όταν πολλοί κυνηγημένοι από τις επαρχίες (τρομοκρατία) ήρθαν στην Αθήνα να γλιτώσουν. Το πρόβλημα της στέγης φοβερό. Πήγαν, λοιπόν, έξω απ' την πόλη και έστησαν πρόχειρα παράγκες, με τσίγκους και λαμαρίνες στα χωράφια, και δουλεύανε στους σκουπιδότοπους.

Στα χωράφια αυτά όμως, υπάρχει ένας ιδιοκτήτης. Ο "Κύριος" της γης, που με τους διάφορους δούλους του, κλπ., προσπαθεί να διώξει τους παρείσακτους.




Γκρεμίζονται οι παράγκες με αξίνες και λοστούς. Την εντολή τη δίνει ο "Κύριος" της γης με τη φράση: "Να γκρεμιστούν οι παράγκες τώρα κιόλας!"
Το "Κορίτσι" πεθαίνει στο τέλος. Το έργο είναι τραγωδία. 





Οποιος θυμάται τον Κατράκη στο φινάλε του έργου, δεν μπορεί να ξεχάσει το θρήνο του πάνω στο πεθαμένο κορίτσι. Ελεγε μόνο μια μικρή φράση: "Κορίτσι μου... Ας το χτίζαμε στη θάλασσα το σπίτι μας!". Τι ήταν αυτό... Σειόταν και βογκούσε όλο το θέατρο!"



Ο Νότης Περγιάλης γράφει τους στίχους κι ο Γιάννης Μαρκόπουλος τη μουσική για το έργο, τραγουδά ο Κώστας Χατζής.

πηγή
Ακούστε τα τραγούδια και τη μουσική εδώ.

  • Τα στεφανώματα - ορχηστρικο
  • Γκρεμισμένα σπίτια - Κώστας Χατζής

Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι,
έτσι είν’ η ζωή μας μεσημέρι βράδυ.

Μη ζητάς, κορίτσι μου, ένα κορδελάκι
από τα ερείπια φτιάχνω ένα σπιτάκι.

  • Ο παρδαλός χορός της Σόνιας - ορχηστρικο
  • Το κορίτσι με το κορδελάκι - ορχηστρικο
  • Χασάπικος χορός -ορχηστρικο
  • Αν είχα δυο φτερά - Κώστας Χατζής

Αν είχα δυο, αν είχα δυο
αν είχα τριαντάφυλλα
στα χείλια σου στα χείλια
θα ψήλωνα θα πέταγα.

Αν είχα μια χαρά, αν είχα δυο
αν είχα δυο φτερά
δυο άσπρα περιστέρια 
θα τά’βανα να κάθονται
στα μαύρα σου μαλλιά.

  • Το αντίκρισμα - ορχηστρικο
  • Ο χορός της αρραβωνιαστικιάς - ορχηστρικο
  • Ο χορός της πέτρας (Αν είχα δυο) - Κώστας Χατζής
  • Σκονισμένοι δρόμοι - χορωδια

Σκονισμένοι δρόμοι στα γυμνά σου πόδια,
σβήστηκαν τα όνειρα απ’ τα βήματά σου.

Στα κλειστά μου μάτια γκρεμισμένα σπίτια,
στ’ ανοιχτά σου δάχτυλα άδειος ουρανός.

διαβάστε σχετικά:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...