Η Χριστίνα Καλογερίκου στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου

Η Χριστίνα Καλογερίκου "Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα" του Λόρκα -1964

Από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου

μια συνέντευξη της Χριστίνας Καλογερίκου 

του 1964 

στη Μεσημβρινή και το Στέλιο Αρτεμάκη:

Νίκος Τζόγιας, Τζένη Καρέζη και Χριστίνα Καλογερίκου
στο "Ζαμπελάκι" του Διονύσιου Ρώμα -1958

-Τι αισθάνεστε στη θύμιση της  πολυετούς και γόνιμης θεατρικής σας θητείας;

-Νιώθω να είμαι κουρασμένη ύστερα από το μόχθο τόσων χρόνων στο θέατρο, αλλά βέβαια έχω την ικανοποίηση που αναζητά πάντα ο καλλιτέχνης: πως δεν υπήρξα άγονη παρουσία.

Αντιγόνη Βαλάκου και Χριστίνα Καλογερίκου
στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Σαίξπηρ -1962

-Από τους ρόλους που ερμηνεύσατε, ποιος ή πόσοι σας ικανοποίησαν περισσότερο;

-Τους ρόλους! Πού να τους θυμάμαι όλους παιδί μου; Είναι τόσοι πολλοί. Απ’ όσους όμως έρχονται στο μυαλό μου, εκείνοι που μου έδωσαν μεγαλύτερη χαρά, είναι ο ρόλος της παραμάνας, στην τραγωδία "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Σαίξπηρ και ο ρόλος της Μαρίας -Χοσέφας στο "Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα" του Λόρκα. Από τους δύο, ο πρώτος με διασκεδάζει και τον γλεντάω. Αλλά ο ρόλος της Μαρίας - Χοσέφας  με συντρίβει γιατί βγαίνει από την ψυχή. Όπως και να ‘ναι αισθάνομαι ενθουσιασμό, που θα παίξω για τρίτη φορά στο «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα», επειδή ο Λόρκα με γοητεύει σαν συγγραφέας. Θυμάμαι ακόμα την εμφάνισή μου σε άλλο έργο του, τη «Γέρμα» και αναλογίζομαι με αγαλλίαση την εμφάνισή μου σαν ηγουμένης στο «Ζαμπελάκι» του Διονύσιου Ρώμα. 

Χριστίνα Καλογερίκου - Κυβέλη στη "Δόνα Ροζίτα" του Λόρκα  -1959

-Τι θα σας άρεσε να υποδυθείτε στο παρόν και το μέλλον;

-Ονειρεύομαι να παίξω δυο – τρεις ρόλους, που ανάμεσά τους είναι και "Η τρελή του Σαγιό" του Ζιρωντού. Θα δημιουργήσω, πιστεύω, κάτι παραπάνω απ’ ό,τι λέει ο συγγραφέας. Μου φαίνεται, όμως, πως θέλουν να τον παίξουν κι άλλες συνάδελφοι.

Κατίνα Παξινού, Νίκος Καζής, Χριστίνα Καλογερίκου,
Λυκούργος Καλλέργης και Γιάννης Αποστολίδης
στον "Πατέρα" του Στρίντμπεργκ -1962

-Ποια είναι η γνώμη σας για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο;

-Καλύτερα να μην την εκφράσω, γιατί δεν είναι καλή. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τα άλλα είναι αχαρακτήριστα. Και περισσότερο, ο εγωισμός πολλών νέων, που δημιούργησαν κατάσταση η οποία κάνει ν’ απεχθάνεται κανείς τη λέξη πρωταγωνίστρια. Εκτιμώ, πάντως, και πάρα πολύ, το ταλέντο της Έλλη Λαμπέτη, που βρίσκεται σε διαρκή άνοδο και την Ελένη Χατζηαργύρη.

Θάνος Κωτσόπουλος, Βάσω Μανωλίδου, Χριστίνα Καλογερίκου, Γιώργος Παππάς
στο "Φάουστ" του Γκαίτε -1957

-Άκουσα ότι προέρχεστε από καλλιτεχνική οικογένεια.

-Και μάλιστα μεγάλη. Πατέρας ήταν ο Παντελής Ρούσσος, ένας εξαίρετος κωμικός και αδέλφια μου: η Ευαγγελία Νίκα, η οποία πέθανε τον πρώτο χρόνο της ίδρυσης του Εθνικού Θεάτρου, που αποτελούσε στέλεχος του θιάσου του, η Ανθή Μηλιάδου, και ο Μ. Ρούσσος. Όλοι μας έχουμε γεννηθεί στα παρασκήνια. Γι’ αυτό πονώ το θέατρο και ιδιαίτερα σαν δεν βλέπω να υπάρχουν εκείνοι που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς.

Αλέξης Μινωτής και Χριστίνα Καλογερίκου
στο "Ριχάρδο Γ'" του Σαίξπηρ -1960

-Με τι ασχολείστε όταν δεν παίζετε;

-Τώρα και λίγα χρόνια με τη ζωγραφική.