Τάσος Μπαντής

"Το μεγάλο όπλο του θεάτρου είναι ο σπινθήρας, που μπορεί να ανάψει ανάμεσα στον ηθοποιό και το θεατή."

 

Το 2003 έγινε ευρύτερα γνωστός και πολύ αγαπητός από την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία του Τάσου Μπουλμέτη "Πολίτικη κουζίνα" ("A touch of spice" - "Bir tutam baharat" : μια πρέζα μπαχάρι).

  

"Κάνω θέατρο για να αναγνωρίσω καλύτερα τον κόσμο, τον εαυτό μου, τους άλλους."  

Γεννήθηκε το 1950 στην Κωνσταντινούπολη και το 1964, όταν η οικογένειά του απελάθηκε, εγκαταστάθηκε  στη Θεσσαλονίκη.

Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη και θεατρολογία στο Λονδίνο.

Από το 1970 άρχισε να εργάζεται ως ηθοποιός στο Κ.Θ.Β.Ε.

Με τη μεταπολίτευση κατέβηκε στην Αθήνα και  συμμετείχε στο "Ανοιχτό Θέατρο" του Γιώργου Μιχαηλίδη, στο θίασο Καρέζη-Καζάκου, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε και με το Μάνο Χατζιδάκι, στο Τρίτο πρόγραμμα, ως ραδιοφωνικός παραγωγός εκπομπών για το θέατρο και τη λογοτεχνία.

   

Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της "Σκηνής" (Θέατρο οδού Κυκλάδων), όπου και σκηνοθέτησε, μαζί με το Λευτέρη Βογιατζή, έργα των Κάρλο Γκολντόνι ("Οι αγροίκοι", 1983), Γκριμπογιέντοφ ("Συμφορά από το πολύ μυαλό", 1985), Γιώργου Διαλεγμένου ("Σε φιλώ στη μούρη", 1986).

"Το θέατρο οφείλει να ρισκάρει συνεχώς."

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά τη διάλυση της "Σκηνής", πρωτοστάτησε, μαζί με τη Ράνια Οικονομίδου και το Δημήτρη Καταλειφό στην ίδρυση του θιάσου "Μορφές" στο θέατρο "Εμπρός".

Εκεί σκηνοθέτησε έργα των Έντουαρντ Μποντ ("Σωσμένος", 1990), Ερίκου Ίψεν ("Μικρός Έγιολφ", 1991, "Αγριόπαπια", 1994),  Ντέιβντ Μάμετ ("Αμερικανός βούβαλος", 1992, "Το κρυπτογράφημα", 1996), Μαργκερίτ Ντιράς ("Σαβάνα μπέι", 1993), Στήβεν Μπέρκοφ ("Σαν Έλληνας", 1993), Ευγένιου Λαμπίς ("Η υπόθεση της οδού Λουρσίν", 1996), Γιώργου Σεβαστίκογλου ("Αγγέλα", 1997).

   

Το 1992 ίδρυσε τη Δραματική Σχολή των "Μορφών" και δίδαξε υποκριτική και δραματολογία.

Το 1996 τιμήθηκε (για τη σκηνοθεσία στο έργο του Ευγένιου Λαμπίς "Η υπόθεση της οδού Λουρσίν") με το Βραβείο Θεάτρου από την Ένωση των Ελλήνων  Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

Το 1998 έπαιξε στην Επίδαυρο το ρόλο του παιδαγωγού στην "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού.

"Το ΕΜΠΡΟΣ είναι έργο των χειρών μου."

Το 1999, μετά τη διάλυση των "Μορφών", ίδρυσε το θίασο "Εμπρός", για τον οποίο σκηνοθέτησε έργα των Δημήτρη Κεχαϊδη ("Το τάβλι", 2000), Δημήτρη Κορδάτου ("Το ημερολόγιο της άμμου", 2001), Έντουαρντ Άλμπι ("το έργο για το μωρό", 2002), Σαμ Σέπαρντ ("Ένα ψέμα του μυαλού").

Το 2003 συνεργάστηκε ξανά με το Κ.Θ.Β.Ε μεταφράζοντας και σκηνοθετώντας το έργο του Έντουαρντ Άλμπι "Τρεις ψηλές γυναίκες". Το 2004 σκηνοθέτησε για το θίασο "Πράξις" της Μπέτυς Αρβανίτη το έργο του Άλαν Έικμπορν "Και καλά χριστούγεννα".

"Τα τελευταία χρόνια έκανα κάποιες εξόδους ως ηθοποιός, ύστερα από έντονη προτροπή του Μιχαήλ Μαραμαρινού. Έτσι τόλμησα την "Ηλέκτρα" στην Επίδαυρο, την "Ορέστεια" του Γιώργου Μιχαηλίδη κι έπειτα την "Πολίτικη κουζίνα.

Ίσως γλυκάθηκα. Το έργο της Τσέρτσιλ και το πρόσωπο του πατέρα με ώθησαν να πάρω την απόφαση. Η σχέση με τον πατέρα μου ήταν κάπως περίπλοκη και τραυματική. Ίσως ήταν ο βαθύτερος λόγος που με τράβηξε ν' ανασχοληθλω μ' αυτό το έργο."

"Ένας αριθμός" - Τάσος Μπαντής

Το 2006 ανέβηκε για τελευταία φορά στη σκηνή πρωταγωνιστώντας στο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ "Ένας αριθμός".
Πέθανε στις 7 Γενάρη του 2007, από καρκίνο.

Διαβάστε:

"Μεγάλη η απώλειά του για το θέατρο"

Τάσος Μπαντής - θέατρο/εργαστήριο Εμπρός

"Ο Τάσος Μπαντής και το Εμπρός"

"Ο σκηνοθέτης και συνιδρυτής των "Μορφών"
μιλάει για πρώτη φορά για όλα όσα συνέβησαν στο "Εμπρός" απαντώντας έτσι και στους δύο πρώην συνεργάτες του."