Τα ραβδιά των τυφλών - Γιάννης Ρίτσος

τρίπρακτο δράμα

«Γράφεται στις αρχές του 1959 και είναι το έβδομο θεατρικό έργο του ποιητή, το τρίτο από τα σωζώμενα. Διαδραματίζεται όλο σε κλειστό χώρο, στο εσωτερικό παλιού σπιτιού, με βιτρίνα καπελάδικου.

Ο άνθρωπος με τη ρεπούμπλικα είναι ο Ποιητής. Δε συμμετέχει στη δράση, αλλά ανοίγει και τις τρεις πράξεις. 

Παρότι σε όλο το έργο παρακολουθούμε τη μίζερη και αδιέξοδη, κλειστοφοβική ζωή των πρωταγωνιστών, το τέλος υπακούει στην αισιόδοξη διάθεση του ποιητή. Η περσόνα εισάγει από την αρχή το διορθωτικό παράγοντα της αιδιοδοξίας, που πηγάζει από την κοινωνική πίστη και το όραμα του ποιητή. Παρά τη μάλλον εξαθλιωμένη εικόνα του ανθρώπου με το ρεπούμπλικο, το εκλεπτυσμένο πνεύμα του και ο ευχάριστος τόνος του αποκαλύπτουν τη φωτεινή επέλαση της ποιητικής ψυχής.

Περιγράφεται στις σκηνικές οδηγίες σαν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, 50 χρονών, ντυμένος φτωχικά, μ' ένα στραπατσαρισμένο ρεπούμπλικο. Έχει κάτι το απόκοσμο κι απροσδιόριστο. Μιλάει βαθιά, στοχαστικά, μ' έναν τόνο μεταδοτικής κι αναίτιας ευτυχίας.

ο Γιάννης Ρίτσος
ως θεατρικός συγγραφέας

Με το άνοιγμα της αυλαίας, τον βλέπουμε να στέκεται κάτω από τη σκάλα του σπιτιού, που οδηγεί στα πάνω πατώματα. Φωτίζεται αχνά και παραμένει σαν τη Σκιά στο σκοτάδι, χωρίς ωστόσο να είναι αυτός ο λόγος που δε γίνεται αντιληπτός από τα πρόσωπα του σπιτιού. 

"Άκου, άκου -αυτός ο μικρός ήχος- τα ραβδιά των τυφλών" θα πει συνδέοντας με την πρώτη κιόλας ατάκα το έργο με τον τίτλο του.

Το μοτίβο των τυφλών, που μ' αυτό εκφράζεται η αναζήτηση της αλήθειας και της ευτυχίας μέσα σ' ένα κόσμο οδύνης, εχθρότητας, ερέβους, χρησιμοποιήθηκε κι άλλοτε απ΄τον ποιητή. "Στο βάθος της σιωπής ο ποιητής συναντά την ποίηση μόνο που το βλέμμα της είναι τυφλό και η μουσική σωπαίνει."

Τα ραβδιά των τυφλών χτυπούν και ο ήχος εξαπλώνεται. "Ο ήχος βρίσκει. Τι βρίσκει; Εσένα, εμένα." Από τη μόνωση, στη συντροφικότητα. Ο Ρίτσος λέει ένα ηχηρό όχι στην απομόνωση και την παθητικότητα. Πιστεύει στην αναζήτηση, στην κοινή πάλη για την πραγμάτωση της επλίδας. Κι αυτό το καταλαβαίνουν οι αδελφές Καψάλη, οι ηρωίδες του έργου, που η καταναλωμένη σε απομόνωση κι απελπισία ζωή τους θ' αλλάξει ριζικά μετά τη γνωριμία τους με τον παράνομο αγωνιστή Πέτρο, τον εργάτη Αλέκο, την πλύστρα κυρά - Στάθαινα.

Η περσόνα Σκιά μέσα από έναν κόσμο καθημερινών αντικειμένων και χειρονομιών ξετυλίγει το μίτο της κοινωνικής αναμόρφωσης και δίνει μήνυμα αισιοδοξίας.»

Μαίρη Χιώτη, περιοδικό Φιλολογική, 2011

δείτε "Τα ραβδιά των τυφλών" με κλικ στο εικονίδιο

Το 1996 "Τα ραβδιά των τυφλών" παροουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης από το Μίμη Κουγιουμτζή, με τη μουσική του Χρήστου Λεοντή, με τους: Μίμη Κουγιουμτζή, Στέλλα Νικολοθανάση, Μαρία Πρωτόπαππα, Βασιλική Δέλλιου, Ραλλού Μιχαλοπούλου, Λίνα Σακκά, Κέλλυ Σαρατσοπούλου, Μαριάννα Κάλμπαρη, Θόδωρο Γράμψα, Γιάννη Δεγαΐτη κ.ά.

διαβάστε:
Ο Γιάννης Ρίτσος και το θέατρο
Μια γυναίκα πλάι στη θάλασσα - θεατρικό έργο του Γιάννη Ρίτσου
Γιάννης Ρίτσος - Μια γυναίκα πλάι στη θάλασσα - απόσπασμα
Ο λόφος με το συντριβάνι - Γιάννης Ρίτσος
Πέρα απ' τον ίσκιο των κυπαρισσιών - θεατρικό έργο

δείτε:
Ο λόφος με το συντριβάνι - θεατρικό έργο του Γιάννη Ρίτσου