Αλέκος Σακελλάριος: το Εθνικό κι εγώ

Εθνικό Θέατρο 2001

«Πριν από εξήντα χρόνια περίπου -ήμουνα δεν ήμουνα δεκαπέντε χρονών- δρασκέλισα για πρώτη φορά, τα σκαλοπάτια του Εθνικού μας Θεάτρου. Με δέος μπήκα στην αίθουσα και κάθησα άβολα σε μια θέση στη γαλαρία. Νομίζω ότι είχα και τρακ. Γιατί; Δεν ξέρω... Είχα όμως τρακ. Περισσότερο απ' ό,τι έχω τώρα...

Όταν άνοιξε η αυλαία, η μαγευτική σκηνογραφία του αξέχαστου Κλώνη, με συνεπήρε. Ήταν μια αυλή ενός παλιού Αθηναϊκού σπιτιού, με κληματαριά, με γλάστρες γεμάτες ολόδροσο βασιλικό, με πηγάδι, με χαγιάτι... και παιζότανε το "Φυντανάκι". Το "Φυντανάκι" του Παντελή Χορν.

Βάσω Μανωλίδου και Αιμίλιος Βεάκης στο "Φιντανάκι" του Παντελή Χορν, Εθνικό Θέατρο, 1934.

Και από ποιους παιζότανε... Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω μερικούς, έτσι όπως μου έρχονται στη μνήμη. Αιμίλιος Βεάκης, Κατίνα Παξινού, Καλογερίκου, Βάσω Μανωλίδου -τι ομορφιά θεέ μου!- Αλέξης Μινωτής, Παρασκευάς και... και... και...

Εθνικό Θέατρο 1999

 Έφυγα θαμπωμένος. Κι αυτό το θάμπωμα κρατάει ακόμα μισό αιώνα τώρα και δέκα χρόνια. Είδα πολλές σπουδαίες παραστάσεις στη ζωή μου... Κι εδώ κι έξω. Δεν συγκλονίστηκα όμως ποτέ όπως τότε στο "Φυντανάκι" του Χορν.

Άρχισα να γράφω -πολύ νωρίς μάλιστα- επιθεωρήσεις και μουσικές κωμωδίες. Ύστερα άρχισαν να ανεβάζουνε έργα μου ο Λογοθετίδης, ο Αργυρόπουλος, η Κοτοπούλη, η Κυβέλη, η Κατερίνα, ο Βεάκης, το μυαλό μου όμως εμένα ήτανε πάντοτε καρφωμένο στο "Φυντανάκι". Θα ανεβάζανε άραγε ποτέ ένα δικό ου έργο στο Εθνικό;

Οι πόρτες όμως του Εθνικού μας Θεάτρου ήταν διπλοαμπαρωμένες για μας τους νέους. Μάταια ο Ψαθάς προσπάθησε να τις διαρρήξει. Τελικά κατάφερε να διαρρήξει την πόρτα του Κρατικού μας Θεάτρου με το φέρετρό του. Ήταν κι αυτό για μένα μια παρηγοριά. Ίσως με τον ίδιο τρόπο να μπω κι εγώ μια μέρα στο Εθνικό Θέατρο.

Η μέρα όμως αυτή ήρθε πολύ πιο νωρίς απ' ότι φανταζόμουνα. Ήρθε προτού πεθάνω. Κάποιοι καλοί άνθρωποι, που ξέρανε ίσως τη λαχτάρα μου, μου ανοίξανε την πίσω πόρτα -την πόρτα της Νέας Σκηνής- του Εθνικού μας θεάτρου, και μου είπα:

-Άντε, πέρασε...

Και πέρασα... Πέρασα και ξανάνιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει όπως τότε...

Και πήρα τόσο κουράγιο, που τώρα άρχισα να γράφω ξανά ένα καινούριο έργο ειδικά για το Εθνικό μας Θέατρο. Ίσως το τελειώσω... Ίσως να 'ναι καλό... Κι ίσως ανέβει. Και τότε θα σας περιμένω στη μεγάλη αίθουσα, την Κεντρική, για να σας ευχαριστήσω.»

Αλέκος Σακελλάριος

(από το πρόγραμμα του έργου του "Ο φίλος μου ο Λευτεράκης", που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1989)

διαβάστε:
Αλέκος Σακελλάριος - αυτοβιογραφία