 | |||
| ο Αλέξης Μινωτής στην "Τρελή του Σαγιό το 1966, στο Εθνικό Θέατρο. |
«Στα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι να είχα ποτέ τη τάση να μεταμφιεστώ,
ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της ψυχής με τραβούσε πάντα περισσότερο, σαν
ήταν να βάλω τη φαντασία μου σε ενέργεια.
Και η φαντασία με έκανε να
βλέπω τον κόσμο των ανθρώπων όπως ήταν, και όχι όπως φαίνεται. Δηλαδή,
τραγικός και υπέροχος γιατί συνειδητοποιεί την ύπαρξή του με οδύνη,
περηφάνια, πνευματικότητα.
Έτσι με τράβηξε το θέατρο των μεγάλων
συγγραφέων, το να γίνω ηθοποιός μου προέκυψε από την κλίση μου στην
ποίηση. Ήμουν εσωστρεφής σαν ιδιοσυγκρασία και η νύχτα μου έδινε κάποια
περιθώρια.» *
«Ο ηθοποιός κι αν δεν αφήνει έργο απτό, αν και χάνεται και ξεχνιέται
απ’ τους κατοπινούς, αν και σβήνει μέσα στη λήθη, ζη όμως πολλαπλά μέσα
σε άλλους αρίφνητους, που έρχονται και φεύγουν, γιατί ενσωματώθηκε φορές
και φορές, σε μύριες όσες ποικίλες μορφές που ζωντάνεψε στη σκηνή και
του έγιναν βιώματα ψυχικά και γι’ αυτό αθάνατα…
Υπήρξε ατόφιος κάποτε
στο χώρο και συνεχίζει τώρα στο χρόνο μυριόψυχος, ανεξάρτητο,
εμπιστευμένο πνεύμα της γονιμότητας της παγκόσμιας βούλησης και της
μεγαλοσύνης του κόσμου.» *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.