το ΘΕΑΤΡΟ: Φάντης μπαστούνι: ένας πυροκροτητής στη συνείδηση!

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Φάντης μπαστούνι: ένας πυροκροτητής στη συνείδηση!

Με μεγάλη χαρά το ΘΕΑΤΡΟ υποδέχεται την αυτοδιαχειριζόμενη θεατρική ομάδα Φάντης μπαστούνι, που παρουσιάζει σε όλη την Ελλάδα το έργο του Χάουαρντ Ζιν "Ο Μαρξ στο Σόχο".

Εδώ μπορείτε να γνωρίσετε με μια ματιά τα μέλη της, τον ηθοποιό Βασίλη Κυριάκου και το σκηνοθέτη Νίκο Σέργη.

Παρακολουθώντας το έργο είδα μια παράσταση δουλεμένη ως τις λεπτομέρειές της. Ο Φάντης μπαστούνι σεβάστηκε τους θεατές και την ταυτότητά του όσο λίγοι καλλιτέχνες.

(Οι ερωτήσεις γράφτηκαν στα μέσα του Ιούνη και δεν επικαιροποιήθηκαν!)

ΘΕΑΤΡΟ: Στην παράστασή σας ο Μαρξ επιστρέφει για λίγο από τον άλλο κόσμο. Πού πιστεύετε ότι πηγαίνουμε μετά το θάνατο;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Μετά το θάνατο δυστυχώς ή ευτυχώς πάμε ψυχή τε και σώματι δυο μέτρα απ' τη γη. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά δεν έχω ενδείξεις για κάποιους που πήγαν ''κάτω'' και επέστρεψαν εκτός από τον μυθικό Οδυσσέα και τον Ορφέα για την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Συνεπώς εδώ η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος οπότε η ισότητα και η ισοπολιτεία ελπίζουμε να επιτευχθεί ολούθε και πάνω απ' τη γη.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Ο Μαρξ επιστρέφει ασφαλώς “ποιητική αδεία” και εδώ έγκειται η δύναμη της τέχνης, στην υπέρβαση του αισθητού. Όπως έλεγε ο Πλάτων, το ανθρώπινο είναι “δεσμευμένο” στο όστρακο των αισθήσεων.

Ως εκ τούτου και εφόσον ο κόσμος είναι σε τελική ανάλυση ενέργεια, ο θάνατος σηματοδοτεί μια -ανώδυνη ελπίζω- επιστροφή σε μια αέναη ροή ενέργειας, όπου η συνείδηση αναβιβάζεται σε ένα επίπεδο που υπερβαίνει το αισθητό. Η δυνατότητα επιστροφής από τον άλλο κόσμο, λοιπόν, είναι υπόθεση της θρησκείας και της φιλοσοφίας, αλλά όπως αποδεικνύει και το έργο: Ο Μαρξ στο Σόχο, η φαντασία των καλλιτεχνών μπορεί να αφουγκραστεί εξ ίσου τι συμβαίνει έξω από το “όστρακο”...

ΘΕΑΤΡΟ: Αν ο Μαρξ δεν προσγειωνόταν στο Σόχο, αλλά δίπλα σας, τι θα θέλατε να ρωτήσετε; Έχετε κάποιες ενστάσεις στην πολιτική του σκέψη;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Θα ήθελα να τον ρωτήσω δύο τινά : α. αν περίμενε ποτέ πως θα γινόταν η επανάσταση στην καθυστερημένη Ρωσία το 1917 και όχι σε κάποια βιομηχανική χώρα.

Το άλλο είναι: Ποιά είναι η γνώμη σου σφε Κάρολε για την Αριστερά στην Ελλάδα, την πολυδιάσπαση της και σε ποιό κόμμα ή οργάνωση θα εντασσόσουν εάν θα το έκανες αυτό;

Σίγουρα δεν θα τον ρωτούσα αν ένιωθε κάποια επιβεβαίωση για την σημερινή δομική κρίση του καπιταλισμού...

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Εάν συναντούσα τον Μαρξ, θα τον παρακαλούσα να προσκαλέσει από τον άλλο κόσμο τον έλληνα φιλόσοφο Κώστα Παπαϊωάννου.

Θα τους καλούσα να αντιπαρατεθούν θεωρητικά και πάνω στη σκέψη του Χέγκελ, ερωτώντας και τους δύο για την προοπτική της άρνησης του παρόντος κόσμου, για τη δυνατότητα επαναστατικής αλλαγής αυτής της κοινωνίας. Δεν υπαινίσσομαι ότι ο Παπαϊωάννου είναι “ισαπόστολος”! Απλώς, ως δεινός μελετητής του Μαρξ, ο έλληνας στοχαστής εκφράζει στο έργο του όλες τις δικές μου αγωνίες για την τύχη του μαρξισμού σήμερα.

Σε αυτή την προοπτική εντάσσονται και οι ενστάσεις μου, δηλαδή ως προς το πώς μια θεωρία της κοινωνικής ελευθερίας, όπως η μαρξική, επέτρεψε σε ανελεύθερες ερμηνείες -όπως λ.χ. ο λενινισμός και ο σταλινισμός- να ηγεμονεύσουν στο όνομά του.

ΘΕΑΤΡΟ: Τις παραστάσεις σας μπορούν να τις δουν όλοι, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, μια και δεν υπάρχει εισιτήριο, αλλά ελεύθερη συνεισφορά. Όμως τι σημαίνει αυτό; Μπορεί κάποιος να δώσει 1 ευρώ; Και πώς ανταποκρίνονται οι θεατές; Έχετε διακρίνει αμηχανία ή ντροπή να ρίξουν στο κουτί κέρματα;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Μπορεί κάποιος να δώσει και λιγότερο από ευρώ εώς και καθόλου αν δεν έχει λόγω της ανεργίας ή και στην τελική αν δεν του άρεσε η δουλειά μας ή και το περιεχόμενο του έργου.

Η αλήθεια είναι πως και το κουτί οικονομικής ενίσχυσης αποτελεί έναν κριτή που βοηθάει τέτοιες ομάδες σαν τις δικές μας να επιβιώσουν ή ακόμα και να εγκαταλείψουν. Ειδικά όταν θες να παρουσιάσεις τη δουλειά σου σε όλη την ελληνική επικράτεια και δεν έχεις σπόνσορες αλλά τη διαδραστική σχέση με τους κοινωνικούς χώρους.

Πολλές φορές μου έχει ειπωθεί το εξής : ''Mπράβο παιδιά, συγχαρητήρια μας δώσατε κουράγιο αλλά είμαι άνεργη-ος και δεν έχω''. Έτσι αφήνουν κάποια ψιλά και την εκτίμησή τους για την απόπειρά μας να παίξουμε θέατρο εκεί που δύσκολα παίζεται θέατρο...

Στο σημείο αυτό καταλαβαίνουμε την επικαιρότητα του κειμένου του Ζιν και της σκέψης του Μαρξ για την κρίση του συστήματος που αφήνει πίσω της άνεργους,νεκρούς, πολέμους...ή επαναστάσεις!

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Το πρόβλημά μας είναι τα κόκκινα (1, 2, 5 λεπτά του ευρώ). Προσωπικά, θα προτιμούσα στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης να συλλέγαμε δραχμές, οι οποίες φυσικά θα είχαν αξία! Τέλος πάντων και μέχρι να απαλλαγούμε οριστικά από τη “φυλακή” του ευρώ, κάθε συνεισφορά στην προσπάθειά μας είναι ευπρόσδεκτη!

Πλην ελαχίστων περιπτώσεων, το κοινό ανταποκρίνεται οικονομικά όταν έρθει η ώρα του κουτιού και τα χρήματα που συλλέγουμε μάς κρατούν όρθιους εδώ και 16 μήνες: καταφέραμε να πετύχουμε πολύμηνη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και συνεχίζουμε, γεγονός σπάνιο για ερασιτεχνική και ελεύθερη από χορηγίες θεατρική ομάδα.

Το κουτί οικονομικής ενίσχυσης δηλώνει: “ό,τι μπορεί ο καθένας”, ακόμα και ένα ευρώ, και εφόσον βέβαια θεωρεί ότι άξιζε ο κόπος για αυτό που είδε. Νομίζω πως ούτε αμηχανία ούτε ντροπή διέκρινα ποτέ στο κοινό, για τους περισσότερους στη “γλώσσα” του σώματος φαίνεται ότι θεωρείται αυτονόητη και η μικρή, έστω, συνεισφορά.

το μανταλάκι - συνεργατικό καφενείο 2014

ΘΕΑΤΡΟ: Έχετε παίξει και σε αυλές. Τι πιστεύετε ότι σκέφτονται οι γείτονες μες στα σπίτια τους καθώς ακούν την παράσταση;

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Κάποιοι ασφαλώς θα ενοχλούνται όταν οι φωνές του Μαρξ σκεπάζουν τη διαρκή ψευδολογία της Τρέμη, του Πρετεντέρη, του Μπογδάνου και λοιπών. Σε αυτούς δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα (αλλά το πρόσφατο δημοψήφισμα έδειξε ότι αποτελούν ευτυχώς μειοψηφία). Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν σχέση με το θέατρο αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση μια παράσταση σε παρακείμενο χώρο, κάτι που δηλώνει ότι δεν γεννήθηκε τυχαία το θέατρο σε τούτο τον τόπο, είμαστε μάλλον θεατρικός λαός...

Οι περισσότεροι περίοικοι, θεωρώ, ότι θα στήνουν αυτί να δουν “τι παίζεται” δίπλα, όπως θα έκαναν εάν υπήρχε θερινός κινηματογράφος στη γειτονιά τους.

Θέλω να πιστεύω ότι η παράστασή μας δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους “μυημένους” ή τους πολιτικοποιημένους. Για μας, ο απλός κόσμος που έτυχε να βρίσκεται δίπλα σε μια παράστασή μας είναι εξίσου ευπρόσδεκτος με αυτούς που ήρθαν εμπρόθετα, για να μην σας πω ότι συμφωνώ με την άποψη του μεγάλου σκηνοθέτη του κινηματογράφου Λουί Μπουνιουέλ, ότι αυτός που κατά τύχη παρακολούθησε μια παράσταση και του άρεσε, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον σκηνοθέτη από το κοινό που ήξερε τι πήγε να κάνει στον χώρο της παράστασης.

φεστιβάλ αλληλεγγύης - θεατράκι Σκάλα 2014

ΘΕΑΤΡΟ: Ποιου ήρωα θα αλλάζατε τη θεατρική μοίρα;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Θα ήθελα να γραφτεί ένα θεατρικό έργο για τον Χριστό που θα επανέρχεται στη γη και να τα βάζει με όλους τους Φαρισαίους και τους Τελώνες όπως και με όλους αυτούς τους ούτω καλούμενους ως '' Χριστιανοδημοκράτες''.

Θεωρώ πως ο Χριστός είναι η πλέον αδικημένη ιστορική μορφή. Ο Χριστός που αναποδογυρίζει τους πάγκους των εμπόρων και τείνει το χέρι αγάπης και αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Στα 4 πόδια του τραπεζιού του Ιάκωβου Καμπανέλλη, κεντρική θέση καταλαμβάνει η “σούπερ-γιαγιά” με το αναπηρικό καροτσάκι -της οποίας αυτή τη στιγμή μού διαφεύγει το όνομα. Η εκπληκτική αυτή επινόηση χαρακτήρα του πατριώτη μου Ιάκωβου (από τη Νάξο αμφότεροι), συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό, είναι γκροτέσκα και ιλαροτραγική συνάμα, καθώς λόγω άνοιας συγχέει το παρελθόν με το παρόν, τα παρόντα μέλη της συμμορίας των κληρονόμων αδελφών με προ πολλού τεθνεώτες.

Στο τέλος του έργου, η εγκληματική ομάδα αποφασίζει ομόφωνα να συντρίψει την επόμενη γενιά που απειλεί τη διαφθορά και τη στυγνή εξουσία της. Εάν είχα δικαίωμα να παρέμβω στο έργο, θα ξανάδινα στη “σούπερ-γιαγιά” τα λογικά της, καθώς και ένα σκουπόξυλο, για να εξοντώσει οριστικά τους φαύλους και να έχουμε επιτέλους ένα “χάπι έντ” σε έργο του Καμπανέλλη!

ΘΕΑΤΡΟ: Πώς το θέατρο συνδέεται με την καθημερινότητά σας;

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Από τότε που σταμάτησαν οι συμβασιούχοι διδάσκοντες στα Πανεπιστήμια και έχασα τη θέση μου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, το θέατρο είναι η καθημερινότητά μου. Η πνευματική ενέργεια, την οποία στο παρελθόν αξιοποιούσα στη μελέτη, τη συγγραφή και τη διδασκαλία της Φιλοσοφίας, τώρα διοχετεύεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο θέατρο.

Προσπαθώ να εμβαθύνω δημιουργικά στη θεατρική μου εμπειρία, ανεβάζοντας τον πήχυ κάθε φορά και ψηλότερα, διατηρώντας πάντα συνείδηση του ότι κανείς δεν προχωρά χωρίς διαρκή υπόμνηση των λαθών του και αξιοπρέπεια.

Η συνεισφορά του Βασίλη Κυριάκου σε αυτή την πορεία είναι κάτι παραπάνω από την ειλικρινή φιλία που έχει αναπτυχθεί τόσα χρόνια μεταξύ μας: είναι ένα διαρκές κίνητρο -το πείσμα μου παρέα με την εργατικότητα και την επιμονή του Βασίλη μάς κατευθύνουν.

Με την ευκαιρία να αναφερθώ στα καινούρια σχέδιά μας να ξεκινήσουμε ένα αυτοδιαχειριζόμενο θεατρικό εργαστήρι τη νέα χρονιά στην Αθήνα, με σκοπό να διευρύνουμε τους ορίζοντες της θεατρικής μας δημιουργίας, εμπλέκοντας και άλλα ανήσυχα πνεύματα που συμμερίζονται το εγχείρημα της καλλιτεχνικής αυτοδιαχείρισης.

ΘΕΑΤΡΟ: Τι το διαφορετικό προσφέρει η θεατρική τέχνη, σε σχέση με τις υπόλοιπες τέχνες, στον καλλιτέχνη και στο θεατή;

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Το θέατρο είναι τέχνη της γλώσσας, η πιο γλωσσική θα έλεγα μορφή τέχνης. Καθώς είμαστε πιο “παραδοσιακοί”, κατά μία έννοια, και αποφεύγουμε τις μεταμοντέρνες “συνθήκες” όπου ο θεατρικός λόγος έρχεται σε δεύτερη μοίρα, εργαζόμαστε πολύ επάνω στα κείμενα και τη δυναμική τους. Συχνά δανείζομαι σκηνοθετικά ιδέες από τον Όπερα ή το σινεμά, παρεμβάλλω στιγμές από την πεζογραφία και την ποίηση και βασανίζω το αποτέλεσμα με αναζητήσεις σχετικά με την κίνηση, όπου ένας χορογράφος θα μπορούσε πραγματικά να με βοηθήσει.

Με λίγα λόγια, ως σκηνοθέτης αντιμετωπίζω το θέατρο ως “χωνευτήρι” ποικίλων μορφών τέχνης, ως ένα πείραμα συγκρητισμού στην τέχνη.

Με την ευκαιρία, να αναφερθώ στο πρόβλημα της τέχνης σήμερα, δηλαδή στην έλλειψη καθολικότητας στην εποπτεία των καλλιτεχνών. Για την αληθινή τέχνη δεν αρκούν η γνώση και η εφευρετικότητα. Μορφή και περιεχόμενο πρέπει να υπηρετούν ένα καθολικό “σχέδιο”, το οποίο μακράν απέχει του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Η αληθινή τέχνη πρέπει να είναι μια διαρκής αναδρομή στα πνευματικά επιτεύγματα του ανθρώπου, όχι ως απλή παράθεση αλλά ως ανθρωπολογικό, πολιτικό και κοινωνικό “σχέδιο” υπέρβασης του πραγματικού. Τότε είναι πλέον στην ευχέρεια του καλλιτέχνη να συνδράμει στην υπόθεση της ελευθερίας και τα παραδείγματα στον 20ό αιώνα είναι ουκ ολίγα.

το μανταλάκι - συνεργατικό καφενείο 2014

ΘΕΑΤΡΟ: Υποστηρίζετε το πολιτικό θέατρο. Όμως τι είναι πολιτικό θέατρο; Πιστεύω πως τα πάντα είναι πολιτική, όμως υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα σημεία στα οποία εγώ περιορίζω τον όρο πολιτικό. Εσείς;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Έχετε δίκιο. Τα πάντα είναι πολιτική ακόμα και το πιο '' απολίτικο '' έργο τέχνης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση εννοούμε πάντως το έργο το οποίο παίρνει θέση μάχης στην καθημερινότητά μας. Είτε με τους εκμεταλλευτές είτε με τους εκμεταλλευόμενους.

Πολιτικότατοι ήταν και ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Πικάσο και ο Μαρινέττι και ο Μαγιακόφσκι. Από διαφορετικό και αντίθετο μετερίζι ο καθένας τους βέβαια...

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Προφανώς! Εάν το πολιτικό δεν είναι ελευθεριακό, τότε παύει να είναι πολιτικό. Πολιτικό θέατρο σημαίνει να αρθρώνεις λόγο που θα λειτουργήσει ως “πυροκροτητής” στη συνείδηση.

Το πολιτικό θέατρο είναι ο ποιητικός μετασχηματισμός του πολιτικού συνθήματος που εγείρει τις μάζες. Επίσης, πολιτικό είναι το θέατρο όταν αφουγκράζεται το αίτημα ανατροπής της εποχής του, όταν η επικαιρότητά του αντλείται από την άρνηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Τέλος, πολιτικό είναι το θέατρο εφόσον οξύνει τον διάλογο των επαναστατικών θεωριών, από όπου κι αν προέρχονται. Το πολιτικό θέατρο επιτυγχάνει όταν καταφέρνει να στεγάσει χωρίς να ευνουχίσει όλα τα πνεύματα που επιζητούν την ανατροπή.

Η επιτυχία του Μαρξ στο Σόχο είναι ότι κατάφερε να συγκινήσει ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές καταβολές, από οργανωμένους στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., ανένταχτους, εξωκοινοβουλευτικούς, ώς και αναρχικούς.

Τελευταία παρατήρηση: με τον Βασίλη συμφωνούμε σε πολλά αλλά διαφωνούμε και σε βασικά πολιτικά ζητήματα. Όλα τα αισθητικά προβλήματα μέχρι στιγμής λύθηκαν σχεδόν αυτόματα, διότι συμφωνούμε στο βασικό: το πολιτικό θέατρο ή θα είναι ελευθεριακό ή δεν υπάρχει λόγος να καμώνεσαι ότι το υπηρετείς.

ΘΕΑΤΡΟ: Πώς βιώνετε το "για πρώτη φορά αριστερά";

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Το ''πρώτη φορά αριστερά'' δεν το βιώνω πρώτη φορά λόγω της καταγωγής μου. Κύπριος γαρ.

Είχαμε και εμείς Αριστερή Κυβέρνηση, Ευρωπαικό Μηχανισμό Στήριξης, μάρτυρες διαφόρων γεωπολιτικών παιχνιδιών με θύματα τον καθημερινό άνθρωπο, κούρεμα καταθέσεων πριν δυο χρόνια, δημοψήφισμα για το σχέδιο ΑΝΑΝ το 2004 κτλπ.

Συνεπώς νιώθω πολλές φορές ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και επειδή στην Ελλάδα τα βιώνω και τα ζω για δεύτερη φορά, νιώθω ότι βλέπω την φάρσα του πράγματος. Και συνήθως γίνεται το εξής εν την απουσία σοβαρού και στιβαρού κινήματος : Όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Έχετε δίκιο όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ίδια για διάφορους λόγους αλλά η αναλογία υπάρχει.

Αν η κυβερνώσα Αριστερά αμφισβητήσει τα ιερά και τα όσια της κίνησης του σύγχρονου καπιταλισμού και δη την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μαζί όμως με το λαό θα γράψει ιστορία. Σε διαφορετική περίπτωση θα την ξεβράσει η ιστορία στον σκουπιδοτενεκέ της. Είμαστε σε εποχή που δεν χωράνε μεσοβέζικες λύσεις. Στην τελική θα αποφανθεί το δικαστήριο της Ιστορίας για να θυμηθούμε τον Χέγκελ και τις τελευταίες ατάκες του έργου μας. Απαραίτητη πρόσθεση στο μεγάλο ήδη κείμενο.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Για τρίτη φορά μνημόνιο! Συντριβή, ήττα, αφελής ευρωπαϊσμός, ιδεολογικές εμμονές και καμία κίνηση προς το νόημα του όρου “αριστερά”, δηλαδή καμία υποψία, δειλής έστω, αναδιανομής του πλούτου.

ΘΕΑΤΡΟ: Παρουσιάσατε το έργο στην ERTopen και προσφέρατε τα έσοδα στην οικονομική της ενίσχυση. Πώς είδατε το άνοιγμα της κρατικής τηλεόρασης;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Ήταν δική μας ανάγκη να στηρίξουμε τον μεγαλειώδη αγώνα των εργαζόμενων της ΕΡΤ 3 στη Θεσσαλονίκη. Να πάρουμε θέση αγώνα μαζί με τους εργαζόμενους και στον αγώνα τους.

Αυτό θα πράξουμε άλλωστε και με την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ στις αρχές Σεπτεμβρίου ως μια κίνηση στήριξης, αλληλεγγύης ενός προτάγματος του χεριού στον διπλανό μας και ένα πρόταγμα της σφιγμένης γροθιάς ότι: Tίποτα δεν τελείωσαν αλλά τώρα όλα αρχίζουν. Από αυτούς τους ανθρώπους παίρνουμε θάρρος και κουράγιο να συνεχίσουμε και εμείς την δική μας μάχη τόσο αισθητικά όσο και πολιτικά ως κομμάτι της θιγόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ως κομμάτι του έθνους των εργαζομένων.

Θα προτιμούσαμε να υπήρχε ένας άμεσος εργατικός έλεγχος στην διοίκηση της κρατικής τηλεόρασης μετά το άνοιγμα της με στρατιώτες να είναι όλοι οι εργαζόμενοι της και ειδικά το μαχόμενο κομμάτι της που για δυο χρόνια μαζί με τους αλληλέγγυους μας πρόσφεραν μια αληθινή και αντικειμενική ενημέρωση.

Ο αγώνας για όλους τους δημόσιους οργανισμούς είναι μεγάλος και δεν θα κριθεί σε μια ζαριά. Αλλά το παράδειγμα των απολυμένων της ΕΡΤ έδειξε ότι μπορούν οι εργαζόμενοι να παράγουν και να ελέγχουν οι ίδιοι το χώρο εργασία τους και ταυτόχρονα να είναι ανοιχτοί στην κοινωνία. Χωρίς εργοδότες και με στόχευση να γίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ''εξουσία'' στο δρόμο προς το ''Βασίλειο της Ελευθερίας''.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Προφανώς το περιμέναμε με προσμονή, αλλά απογοητευτήκαμε κιόλας, όταν τα ίδια πρόσωπα, που υπηρέτησαν πιστά την προπαγάνδα των μηνμονίων των Σαμαρά-Βενιζέλου παρέμειναν στις ίδιες θέσεις -και στις ίδιες ώρες σε τηλεόραση και ραδιόφωνο.

Ευτυχώς, η ERTopen εξακολουθεί να εκπέμπει (στους 106,7 στα FM στην Αθήνα και στο Διαδίκτυο εκτός), αλλά έχασε τη δυναμική και την πρόσβαση στον κόσμο που είχε μέσω των περιφερειακών σταθμών του ραδιοφώνου. Η αξία του εγχειρήματος της ERTopen συνίσταται στο ότι έδωσε λόγο σε πολιτικές δυνάμεις ή συλλογικότητες αποκλεισμένες δια παντός από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Προσωπικά με λυπεί ακόμα περισσότερο το ότι ενώ η ΕΤ3 (η ελεύθερη) μετέδωσε την παράστασή μας αμέσως μετά τις προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, κατ' ελάχιστο τιμητική φιλοξενία, έστω και υπό την ήπια σοσιαλδημοκρατική πολιτική που διακήρυσσε τότε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., πολύτιμη όμως για την εξαθλιωμένη κοινωνία, τελικά η διάψευση των υποσχέσεων σήμερα είναι πολύ οδυνηρή.

Ίσως τώρα να είναι η δυσκολότερη στιγμή για το αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο της ΕΡΤ -το οποίο, παρεμπιπτόντως, μου θύμιζε πάντα το “Ράδιο Ουτοπία” και το “Ράδιο Κιβωτός” της Θεσσαλονίκης, για όσους τα γνωρίζουν. Οι πιέσεις για ενσωμάτωση στην “κρατική” ραδιο-τηλεόραση θα είναι εντονότατες και η διάσωση του μηνύματος για την κοινωνία επαφίεται πλέον στους ανθρώπους που κράτησαν το φως μέσα στο “μαύρο” της ΕΡΤ.

ΘΕΑΤΡΟ: Παίζετε σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και αυτοαποκαλείστε αυτοδοαχειριζόμενοι. Είναι χρήσιμη η εμπειρία σας. Πού πιστεύετε ότι πρέπει να εστιάσουμε ώστε η αυτοδιαχείριση να γίνει καθημερινή πρακτική ή, τουλάχιστον, να προχωρήσει ένα βήμα ακόμα;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Στόχος μας από δω και πέρα είναι να παίζουμε θέατρο σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σε μέρη που δεν παίζεται θέατρο με την ιδιότητά μας ως περιοδεύων θίασος ή αν θέλετε καλύτερα ως μπουλούκι τότε που τα πράγματα ήταν πιο ''αγνά''. Έχουμε παίξει σχεδόν σε όλο το φάσμα του κινηματικού χώρου και τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα για το βήμα που μας δίνουν στο να υπάρχουμε και να παρουσιάζουμε την απόπειρά μας.

Η αυτοδιαχείριση θα γίνει πραγματικό κτήμα όλων μας με άμεσο αιρετό και ανακλητό τρόπο τότε όταν θα πάρουν την εξουσία από τους χώρους εργασίας τους οι εργαζόμενοι και στοχεύσουν σε μια πραγματική εργατική δημοκρατία και εξουσία. Όταν βάλουν στόχο οι εργαζόμενοι και οι πολιτικές τους οργανώσεις μια κοινωνία των συνεταιριζόμενων παραγωγών τότε πιστεύω θα κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και στην καθημερινότητα μας.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Νομίζω ότι πρέπει πλέον να στραφούμε στην πρωτογενή παραγωγή, δηλαδή στα συνεταιριστικά εγχειρήματα παραγωγής και διανομής, εννοείται με την προτεραιότητα στον βιολογικό και κοινοτιστικό χαρακτήρα τους.

Ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα εναντίον της κοινωνίας δεν είναι μόνο ταξικός αλλά και ιμπεριαλιστικός. Πρέπει επιτέλους οι ελευθεριακές πολιτικές δομές να αποδεχτούν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου, παρότι επιμένουν να τον αγνοούν, λες και είμαστε στην εποχή της “ισχυρής Ελλάδας” των επεκτάσεων στα Βαλκάνια.

Στόχος του πολέμου είναι η “αφρικανοποίηση” της χώρας, με την έννοια να ελεγχθούν από τους οικονομικά ισχυρούς τα μέσα παραγωγής, χωρίς να θιχτεί ασφαλώς η άρχουσα τάξη της χώρας. Παίρνοντας στα χέρια μας μικρές δομές παραγωγής, δεν κάνουμε αντεπίθεση στα ιμπεριαλιστικά τραπεζικά κεφάλαια -θα ήταν αφελές να το ισχυριστούμε. Όμως, αν έχει κάποιο νόημα η αυτοδιαχείριση σε μια σκληρά ταξική και εξουσιαστική κοινωνία, αυτό προκύπτει από το να κρατήσει κάποιες δομές εν ζωή, ελπίζοντας ότι μια μέρα οι δομές αυτές θα αποτελέσουν μέρος ενός μαζικού κινήματος άρνησης.

ΘΕΑΤΡΟ: Πώς προήλθε το όνομα της ομάδας; (Σε μια συνέντευξή σας κάνετε μια αναφορά *, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν την κατάλαβα!)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Το όνομα της ομάδας προήλθε μέσα σε ένα λεπτό από την ανάγκη να παίξουμε τότε στη Θεσσαλονίκη στο Εργατικό Κέντρο σε συνεργασία με το Συνεργατικό Βιβλιοπωλείο : '' Aκυβέρνητες Πολιτείες''.

Προήλθε από το '' Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την Ευρώπη. Ο κομμουνισμός''. Από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, φράση που αγαπούσε ιδιαίτερα η Τζένη Βεστφάλλεν Μαρξ.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Όταν η ομάδα “Τσούσκα” της Ξάνθης κόπηκε στα δύο, με το μεγαλύτερο αριθμό μελών να παραμένει στην Ξάνθη χωρίς δυστυχώς συνέχεια κι εμένα με τον Βασίλη να ξεκινάμε την περιοδεία σχεδόν για αστείο (“άντε πάμε Θεσσαλονίκη, το πολύ ώς τα Γιάννινα”), προέκυψε η ανάγκη για ένα όνομα στη νέα ομάδα.

Ο Πλάτωνας έκανε λόγο για το φιλοσοφικό “εξ αίφνης” που τον οδήγησε στη διαλεκτική. Εμείς, θέλοντας να δώσουμε έμφαση στο ξαφνικό της εμφάνισης μιας νέας ομάδας με έργο έτοιμο, σκεφτήκαμε αρχικά τον “Φαντομά”, αλλά προτιμήθηκε τελικά ο “Φάντης Μπαστούνι”, που έρχεται πάντα αναπάντεχα, αλλά έχει την αξία του...

ΘΕΑΤΡΟ: Ο Βασίλης Κυριάκου αφιερώνει συνήθως κάπου τις παραστάσεις. Θα 'θελα να αφιερώσετε ένα τραγούδι (ή ό,τι άλλο θέλετε) στους αναγνώστες της συνέντευξης.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ: Στην Κόρινθο αφιέρωσα την παράσταση στον φίλο και ποιητή Πάμπο Φιλίππου. Θα τον βρείτε ανάμεσα στα τραγούδια των Magic De Spell και του Μάνου Ξυδούς.

Τώρα θα ήθελα να σας αφιερώσω το '' Λένγκω'' του Γιάννη Μαρκόπουλου. Ακούστε την Λέγκω, την Λένα ή την Ελλάδα και θα καταλάβετε.

''Είσαι Βουδιστής'' Βασίλη λέει ο φίλος και δάσκαλος μου Βαγγέλης Μίχας γιατί οι Βουδιστές ότι και αν κάνουν το αφιερώνουν κάπου και σε κάποιον. Ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις ως πολιτικό ον αφιερώνω και κάπου την παράσταση.

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας και ελπίζω να λέμε κάθε μέρα ΟΧΙ σε ό,τι μας κάνει σμπαράλια τη ζωή. Καλή λευτεριά.

Υ.Γ. Επίσης είμαστε σε αναζήτηση για δυο κοπέλες για την καινούρια μας παραγωγή με τη λογική του συνεταιρίζεσθαι και περιοδεία σε όλη την επικράτεια.

ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΓΗΣ: Μέρες που είναι, η ανάγκη για λαϊκές εξεγέρσεις μου θύμισε τον Άρη:

κι επειδή οι προδότες καραδοκούν, ας με συγχωρήσουν οι “ορθόδοξοι” κομμουνιστές, δεν αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι εκεί που φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Έχει και το 2015 Βάρκιζες...