 |
| η πρώτη έκδοση - 1901 |
ο Λένιν συζητά με τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ και οι εργολάβοι αποδέχονται το Γαλιλαίο
-
το ΘΕΑΤΡΟ κάνει μιαν αυθαίρετη πολιτική αποτίμηση των ημερών.
Αχ, εκείνα τα ένδοξα χτες! Γεμάτα από τις ελπίδες μας που πνίγηκαν στο σήμερα... Θρηνούμε, όπως ακριβώς και οι τρεις αδελφές στο ομώνυμο έργο του Τσέχωφ, τα περασμένα μεγαλεία κι ένας μόνο πόθος μάς κινεί, να επιστρέψουμε σε αυτά.
Η επιστροφή μας στο παρελθόν είναι η μοναδική εικόνα μας για το μέλλον.
Κάθε φορά που η πραγματικότητα μας απογοητεύει, δακρυσμένα τα μάτια μας γυρίζουν πίσω, χαμογελούν λίγο, μόλις μια όαση παρελθόντος φανεί στο μέλλον, αγριεύουν και θυμώνουν στη θέα μιας καινούριας όψης του κόσμου.
 |
| Three Sisters – Tron Theatre, Glasgow |
Αναπαλαίωση μ' οποιοδήποτε κόστος, μα χτίσιμο ποτέ!
Κομμάτιασμα κι εγκατάλειψη ναι, μα συνειδητό γκρέμισμα ποτέ!
Γιατί έχουμε αποδεχτεί να αναθέτουμε τα σπίτια μας σε εργολάβους και θεωρούμε ντροπή να τα χτίζουμε μόνοι μας.
Γιατί έχουμε αποδεχτεί να κατοικούμε πάνω σε ερείπια και είμαστε περήφανοι όταν πληρώνουμε για να απολαύσουμε τις ομορφιές του καλύτερου οικοπέδου (μας).
Αλλά ακόμα και τα υλικά που τώρα χρησιμοποιούν οι εργολάβοι, κάποτε τα πετούσαμε περήφανοι στο καλάθι με τα σκουπίδια μαζί με τους ανθρώπους που τα αναδείκνυαν.
Πόσες και πόσοι από εμάς θα έστρεφαν το βλέμμα σε μια γη που γυρίζει και δεν θα φοβόντουσαν να σταθούν πλάι στο Γαλιλαίο;
Και δεν θα ήταν παράλογος ο φόβος μας: μόλις το 1992 ο Γαλιλαίος δικαιώθηκε επίσημα.
 |
| "Οι τρεις αδελφές" του 1901 |
Έζησαν και υπέφεραν τόσοι άνθρωποι πριν από εμάς! Έχουμε πια πλούσιο υλικό στη διάθεσή μας να μελετήσουμε, ώστε να πραγματοποιήσουμε την ευχή των τριών αδελφών του Τσέχωφ, που ομολογούν στο τέλος του έργου: "Αν ξέραμε μονάχα! Αν ξέραμε μονάχα!"
(Μια φράση του έργου τόσο αδικημένη! Που παραγκωνίστηκε από εκείνη με τις αδελφές, την τόσο εύκολη στην αγοραία χιουμοριστική παρερμηνεία...)
 |
| Πένυ Παπουτσή (Ειρήνα), Αμαλία Γκιζά (Όλγα), Άννυ Πασπάτη (Μάσα) - Εθνικό Θέατρο 1982 |
Υποφέρουμε, όχι επειδή δεν ζούμε πια στο "ένδοξο" παρελθόν, αλλά επειδή ποτέ δεν μάθαμε γιατί δεν ζούμε πια στο παρελθόν. Κι έτσι αυθαίρετα προκύπτει αυτός ο διάλογος του Λένιν με την Ειρήνα, την Όλγα και τη Μάσα:
Μάσα: Θα μείνουμε μόνες μας να ξαναρχίσουμε τη ζωή μας... Πρέπει να ζήσουμε! Πρέπει να ζήσουμε!
Ειρήνα: Θα 'ρθει καιρός που όλοι θα γνωρίζουμε γιατί γίνονται όλ' αυτά, γιατί αυτός ο πόνος.
Όλγα: Ω, αγαπημένες μου αδελφές, η ζωή μας δεν τελείωσε ακόμη. Θα ζήσουμε! Η μουσική παίζει τόσο εύθυμα, τόσο χαρούμενα και φαίνεται πως λίγο ακόμα και θα ξέρουμε γιατί ζούμε, γιατί υποφέρουμε... Ω, αν ξέραμε μονάχα, αν ξέραμε μονάχα!
Λένιν: Μπορεί να μην ξέρουμε ποιος το έκανε, ξέρουμε όμως ποιος ωφελείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.