"Ο Τένεσι Ουίλιαμς είναι -μαζί με τον Πιραντέλο- ο πιο αγαπημένος μου. Θα μου πείτε «τι σχέση έχουν μεταξύ τους οι δυο;».
Νιώθω ότι - αντίθετα, ας πούμε, από τον Μπέκετ - πιστεύουν στη δύναμη της σκηνοθεσίας. Δεν «προσλαμβάνουν» τον σκηνοθέτη ως εργολάβο-εκτελεστή μιας σκηνικής δημιουργίας που οι ίδιοι έχουν -ή θα ήθελαν να έχουν- ανεβάσει. Τον παροτρύνουν να ελευθερώσει δυναμικά το έργο τους από τη μορφή του αναγνώσματος στην οποία του το παραδίδουν.
Ο Ουίλιαμς είναι σαν να σου ψιθυρίζει «τετραγώνισε τον κύκλο μου». Ο Πιραντέλο πάλι σου λέει «στρογγύλεψε το τετράγωνό μου». Ό,τι πιο προκλητικό μπορεί να σου τύχει, όταν κάνεις τη δουλειά μου.
Άλλωστε, κινούνται και οι δυο τόσο ριψοκίνδυνα πάνω στη γραμμή των συνόρων μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, διαύγειας και τρέλας, βιώματος και φαντασίωσης, που δεν θα μπορούσα να μην τους θαυμάζω. Ειδικά που αυτοβιογραφούνται τόσο σπαρακτικά, ο καθένας με τον δικό του τρόπο."
Δημήτρης Μαυρίκιος, σκηνοθέτης
συνέντευξη στο Σπίρτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.