Γιατί λέω παραμύθια

"Στα παλιά χρόνια, οι κυνηγοί στο μαύρο δάσος, όταν σημάδευαν ένα ζώο, προσπαθούσαν να το κάνουν χωρίς να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με το θήραμά τους, γιατί έλεγαν πως αν αντίκριζαν το βλέμμα του λίγο πριν το σκοτώσουν, τότε το πνεύμα του που ήταν γεμάτο θάνατο τους μαύριζε το αίμα. Αν γινόταν αυτό, ο κυνηγός γυρνούσε μόνος στο χωριό, απομονωνόταν για μέρες, δεν έτρωγε, δεν έπινε, δεν μιλούσε σε κανέναν ώσπου να νιώσει μέσα του πως ήρθε η ώρα να αφηγηθεί αυτή την ιστορία. Λέγοντας στους άλλους τι ακριβώς έγινε σ' εκείνο το κυνήγι κι αντίκρισε το βλέμμα του ζώου που σκότωσε, καθάριζε το αίμα του."

"Λέω παραμύθια για να καθαρίσω το μαύρο μου αίμα"
λέει ο γάλλος παραμυθάς Μισέλ Ιντενόκ. *

Αυτή η απάντηση εκφράζει την παραμυθού Λίλη Λαμπρέλλη, που εξηγεί:

"Όλοι οι παραμυθάδες το ξέρουμε καλά πως τα παραμύθια -και πάνω απ' όλα τα μαγικά παραμύθια- μας καθαρίζουνε το αίμα, που πάει να πει πως είναι απελευθερωτικά. Όσο κι αν κάποιες φορές, με μια πρώτη ματιά, μοιάζουν παθητικοί οι ήρωές τους, πάντα έρχεται η στιγμή ν' αντικρίσουν το βλέμμα του αγριμιού που είναι λουσμένο στο θάνατο, πάντα μαυρίζει το αίμα τους και πάντα στο τέλος, αποδεχόμενοι τη θνησιμότητα, μετακινούνται προς τη ζωή και το αίμα τους καθαρίζει."


Λίλη Λαμπρέλλη

"Λέω παραμύθια γιατί θέλω να θυμάμαι πως έχω χνάρια από φτερά.
Λέω παραμύθια για να θυμίζω σε όσους θέλουν ν' ακούσουν πως έχουν χνάρια από φτερά." *

Η Λίλη Λαμπρέλλη βρήκε τη δική της απάντηση "πριν κάμποσα χρόνια, μια μέρα που έβλεπα στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ για δεινόσαυρους. Επιστήμονες συζητούσαν για ένα απολίθωμα αυτού του παράξενου ζώου που είχε ίχνη φτερών και δεν ήξεραν αν ήταν ένα είδος που είχε πετάξει στο παρελθόν και βρισκόταν σ' ένα στάδιο εξέλιξης όπου χάνονταν τα φτερά του ή το αντίθετο, αν επρόκειτο να πετάξει στο μέλλον.
Εκείνη τη στιγμή, μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση, ψαχούλεψα την πλάτη μου, εκεί ανάμεσα στους ώμους, κι ένιωσα πως είχα τέτοια χνάρια. Έξαφνα, γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα ότι αυτό είναι ο παραμυθάς: ένα πλάσμα που έχει χνάρια από φτερά. Άραγε να πετούσε κάποτε και με τις αφηγήσεις του θέλει να ιστορήσει μνήμες τ' ουρανού ή ετοιμάζεται να πετάξει και μιλάει ακατάπαυστα γι' αυτό, για να πάρει κουράγιο, επειδή δεν το αποφάσισε ακόμα;"


Αγνή Στρουμπούλη

"Όταν αφηγούμαι νιώθω υπέροχα!

Το Παραμύθι μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για τα πιο βαθιά, άρα δύσκολα πράγματα με την αφέλεια της ματιάς ενός παιδιού."

"Η ένταση της ζωής κάνει να τον άνθρωπο να έχει την ανάγκη να θέλει να περιγράψει κάτι, να το πει, για να μπορέσει να το χωρέσει γιατί αλλιώς είναι αχώρετο.
Η αγωνία μπροστά στο θάνατο δημιουργεί αυτή την τάση για εξουσία που γίνεται ασύδοτη και ουσιαστικά σκοτώνει τη ζωή, πνίγει τη ζωή. Αυτή είναι η ανάγκη που μας οδηγεί να λέμε παραμύθια. Η συνείδηση της θνησιμότητάς μας που με το λόγο είναι σαν να αθανατίζεις ένα αίσθημά σου μία εμπειρία σου." *

"Όταν αφηγούμαι νιώθω υπέροχα! Το Παραμύθι μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για τα πιο βαθιά, άρα δύσκολα πράγματα με την αφέλεια της ματιάς ενός παιδιού." *
"Τα λαϊκά παραμύθια μάς έρχονται από πολύ πολύ πολύ παλιά, από την παιδική ηλικία του ανθρώπου και σφύζουν από λαχτάρα για ζωή. Αυτό με συνεπαίρνει. Μιλούν με εικόνες, τον πιο "αθώο" τρόπο επικοινωνίας, γιατί απευθύνεται σε κάθε ηλικία, σε κάθε ευαισθησία, σε οποιοδήποτε επίπεδο μόρφωσης κ.λ.π., αφού η εικόνα μεταδιδόμενη με το λόγο και κυρίως με την εκφραστικότητα ολόκληρου του σώματος, σχηματίζεται τελικά στη φαντασία καθενός, όπως εκείνος θέλει.Αυτός λοιπόν ο πλούτος και η ελευθερία με καταγοήτευσαν και με κρατούν ακόμα σφιχτά κοντά τους." *

διαβάστε:
Συνέντευξη της Λίλης Λαμπρέλλη στο ΘΕΑΤΡΟ
Λίλη Λαμπρέλλη, η γητεύτρια των ουράνιων τόξων
Λίλη Λαμπρέλλη - προσωπική ιστοσελίδα
Συνέντευξη της Αγνής Στρουμπούλη στο ΘΕΑΤΡΟ
Τα λαϊκά παραμύθια είναι ένας τρόπος μύησης για τη ζωή - συνέντευξη Αγνής Στρουμπούλη
Συνέντευξη με την Αγνή Στρουμπούλη
Συνομιλία με την Αγνή Στρουμπούλη