Ο Κάρολος Κουν γεννιέται στις 13 Σεπτέμβρη του 1908, στην Προύσα της Μικράς Ασίας και μεγαλώνει στην Κωνσταντινούπολη.
 |
| ο Κάρολος Κουν σε νηπιακή ηλικία από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
"Μεγάλωσα σα Ρωμηός, μέσα σ' ένα ρωμέικο σπίτι. Πολλοί συγγενείς, πολλές θειάδες και πολλά ξαδέλφια, απ' της μάνας μου το σόι.
 |
| ο Κάρολος Κουν με τους γονείς του στην Κωνσταντινούπολη (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Παραδοσιακά έθιμα, κίτρινα κεριά της εκκλησίας
φτιαγμένα στο σπίτι, σάκοι με τριαντάφυλλα για το γλυκό της χρονιάς, το πρόσφορο για την καθημερινή λειτουργία, η πιστή σιδερώτρα που έριχνε τα χαρτιά και ο Αρμήνης μάγειρας που έφτιαχνε ντολμαδάκια μ' ερίκι από πάνω.
φτιαγμένα στο σπίτι, σάκοι με τριαντάφυλλα για το γλυκό της χρονιάς, το πρόσφορο για την καθημερινή λειτουργία, η πιστή σιδερώτρα που έριχνε τα χαρτιά και ο Αρμήνης μάγειρας που έφτιαχνε ντολμαδάκια μ' ερίκι από πάνω.
Και μέσα σε όλα αυτά μια Πρωσο - γερμανίδα γκουβερνάντα που μου μάθαινε παραμύθια των Γκριμ, με τάιζε, μ' έλουζε, με κοίμιζε, φρόντιζε τα δυο μου καναρίνια και μ' έβαζε για τιμωρία, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, να γράφω εκατό φορές "Ο Θεός να τιμωρήσει την Αγγλία" στα γερμανικά."
 |
| ο Κάρολος Κουν στην Κωνσταντινούπολη (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Διδάσκεται κατ' οίκον και παρακολουθεί μαθήματα στη Ροβέρτειο Σχολή. Αποφοιτά και πηγαίνει στο Παρίσι, όπου σπουδάζει αισθητική στη Σορβόνη. Σκοπεύει να γραφτεί σε κάποια δραματική σχολή, αλλά ένας ηθοποιός, σε κάποιο καφενείο του Σανζ Ελιζέ, τον προτρέπει, αντί να σπουδάσει θέατρο, να παρατηρεί τη ζωή, τους ανθρώπους και τη φύση. "Κανείς δεν πρόκειται να σου μάθει τίποτα."
Το 1929 εγκαθίσταται στην Αθήνα, χωρίς ελληνική υποκόοτητα, και από το 1930 εργάζεται ως καθηγητής αγγλικής γλώσσας και θεάτρου στο Κολλέγιο Αθηνών. Εκεί, ανεβάζει τις πρώτες παραστάσεις σκηνοθετώντας τους μαθητές του στον "Πλούτο" και τις "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, στην "Τρικυμία" του Σέξπηρ, σε έργα δικά του και σε έργα που γράφει με τους μαθητές.
 |
| "Πλούτος" του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, Κολλέγιο Αθηνών, 1932 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Το 1934, ο Κάρολος Κουν, ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Διονύσιος Δεβάρης, ιδρύουν τη Λαϊκή Σκηνή με σκοπό να αναβιώσουν τον ελληνικό λαϊκό εξπρεσιονισμό:
"Πιστεύουμε ότι κάθε λαός μπορεί να δημιουργήσει και να αποδώσει, μόνο όταν νιώθει τον εαυτό του ριζωμένο στην παράδοση. Θα δώσουμε κάτι που μπορεί να φανεί φτωχικό στο εξωτερικό του, γιατί αποβλέψαμε στο μέσα πλούτο των έργων και με τι τρόπο ο πλούτος θα μπορούσε να εκφραστεί πιο καλά, με μέσα απλά και να αγγίξει την ψυχή μας, που την έχουν παραστρατήσει κακές ξένες απομιμήσεις. Το θέατρο είναι μια τέχνη με αυτοτέλεια, που κινείται σύμφωνα με τους νόμους της τέχνης κι όχι κατά πόσο μιμείται τη ζωή πετυχημένα ή όχι."
Ο Λυκούργος Καλλέργης, στενός συνεργάτης της Λαϊκής Σκηνής και του Θεάτρου Τέχνης, θυμάται:
"Σε επτά μήνες από την έναρξη των μαθημάτων της σχολής, στις 20 Απριλίου 1934, ανεβάσαμε την "Ερωφίλη" στο θέατρο Ολύμπια.
Η πρώτη αυτή εμφάνιση της Λαϊκής Σκηνής ξάφνιασε αλλά και ενθουσίασε. Ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός για την καλλιτεχνική κίνηση της Αθήνας, μα και ένας σταθμός στην εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου. ήταν κάτι το πρωτοφανέρωτο. Η κριτική της εποχής την χαρακτήρισε "σαν μια προσπάθεια γενναία και αξιέπαινη που η συμβολή της στην ιστορία της θεατρικής τέχνης μπορεί να είναι σημαντικότατη." Ήταν λιγόχρονη η δράση της Λαϊκής Σκηνής, μα το πέρασμά της ήταν σαν μια πέτρα που έπεσε πάνω σε λιμνάζοντα νερά."
 |
| Κάρολος Κουν και Λυκούργος Καλλέργης, 1934 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
"Σε επτά μήνες από την έναρξη των μαθημάτων της σχολής, στις 20 Απριλίου 1934, ανεβάσαμε την "Ερωφίλη" στο θέατρο Ολύμπια.
Η πρώτη αυτή εμφάνιση της Λαϊκής Σκηνής ξάφνιασε αλλά και ενθουσίασε. Ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός για την καλλιτεχνική κίνηση της Αθήνας, μα και ένας σταθμός στην εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου. ήταν κάτι το πρωτοφανέρωτο. Η κριτική της εποχής την χαρακτήρισε "σαν μια προσπάθεια γενναία και αξιέπαινη που η συμβολή της στην ιστορία της θεατρικής τέχνης μπορεί να είναι σημαντικότατη." Ήταν λιγόχρονη η δράση της Λαϊκής Σκηνής, μα το πέρασμά της ήταν σαν μια πέτρα που έπεσε πάνω σε λιμνάζοντα νερά."
Στη Λαϊκή Σκηνή παρουσιάζονται η "Ερωφίλη" του Χορτάτση, η "Άλκηστη" του Ευριπίδη, ο "Κατά φαντασίαν ασθενής" του Μολιέρου, ο "Πλούτος" του Αριστοφάνη και τα "Παντρολογήματα" του Γκόγκολ.
"Η "Ερωφίλη" και η "Άλκηστη" ήταν δυο παραστάσεις μεγάλης σημασίας για την εξέλιξη του θεάτρου μας, που με το λαϊκό χαρακτήρα τους εξέφραζαν τις ιδέες και την αισθητική εκείνων των διανοούμενων και καλλιτεχνών που έναντι των εισαγόμενων ρευμάτων του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού αντιπαρέθεταν και υπεράσπιζαν την "ταυτότητα" του ελληνικού πολιτισμού. Παραστάσεις, που "θεμελίωσαν" τον ιδεολογοαισθητικό προσανατολισμό του Κουν, τον οποίο διαμόρφωσε πλήρως με το Θέατρο Τέχνης, προσανατολισμός που αποκλήθηκε "λαϊκός εξπρεσιονισμός." *
 |
| Κάρολος Κουν |
Η δικτατορία του Μεταξά κατηγορεί τη Λαική Σκηνή ότι παίζει αριστερά έργα και ο Κουν με τους συνεργάτες τους κατατάσσονται στο Ε.Α.Μ.
Το 1939, με το Θεατρικό Όμιλο Κ. Κουν και με τη σύμπραξη του Ελληνικού Ωδείου και του φιλολογικού συλλόγου Αθηνών Ασκραίος ανεβάζει τον τσεχοφικό "Βυσσινόκηπο". Μια παράσταση, επίσης, σημαντική, γιατί με αυτήν προεισήγαγε στο ελληνικό θέατρο τη μέθοδο Στανισλάφσκι." *
 |
| Ελένη Χατζηαργύρη, Κάρολος Κουν στην "Έντα Γκάμπλερ" του Ίψεν, 1950 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Την ίδια χρονιά παραιτείται από το Κολλέγιο και σκηνοθετεί το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη στην "Έντα Γκάμπλερ" του Ίψεν και ξεκινά τη συνεργασία του με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το θίασό της. Σκηνοθετεί την ηθοποιό στην "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή, στη "Γυναίκα χωρίς σημασία" του Ουάιλντ και σε ακόμη πέντε έργα. Παρουσιάζει συνολικά είκοσι έργα μέχρι το 1941, οπότε και συνεργάζεται ξανά με την Κατερίνα, σκηνοθετώντας, ανάμεσα σε άλλα, τη "Νόρα" του Ίψεν.
 |
| Κάρολος Κουν |
Το 1940, με την κήρυξη του πολέμου, αποκτά την ελληνική υποκόοτητα και ζητά να καταταγεί εθελοντής. Η καταγωγή του δημιουργεί υποψίες και συλλαμβάνεται, αλλά τον αφήνουν ελεύθερο μετά από παρέμβαση της Δώρας Στράτου.
Το 1941 ιδρύει δραματική σχολή με σκοπό την ανακάλυψη νέων ταλέντων για το θέατρο.
"Η σχολή άρχισε να λειτουργεί από το '41 με εντατική δουλειά. Είχαμε διαπλάσει ήδη ένα υλικό, το οποίο μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε για την έναρξή μας. Θέλαμε να εκφράζονται κανουρια σχήματα, καινούριες μορφές, χωρίς τους περιορισμούς που είχαμε κληρονομήσει από το παρελθόν.
Ο άνθρωπος μέσα του πρέπει να λειτουργήσει και δεν ξέρει τι θα βγει από το υποσυνείδητό του. Αυτό το υποσυνείδητο είναι συχνά πιο ενδιαφέρον από ό,τι είναι το συνειδητό. Αυτό που θα κάνει ξαφνικά, που δεν περιορίζεται από ένα στημένο παίξιμο είναι η βάση του καινούριου θεάτρου.
Ήτανε ένα σπάσιμο με το ψυχολογκό θέατρο, τώρα είναι μια ακόμα μεγάλύτερη ανάγκη που μας έχει δημιουργήσει το καινούριο κινησιακό θέατρο."
 |
| Βάσω Μεταξά, Σμάρω Στεφανίδου, Δημήτρης Χατζημάρκος, Καίτη Λαμπροπούλου στο "Σουάνεβιτ" του Στρίντμπεργκ, 1942 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
"Το Θέατρο Τέχνης ιδρύθηκε το 1942 στην αρχή της γερμανικής κατοχής. Η ανάγκη για ένα τέτοιο θέατρο, ένα θέατρο συνόλου, είχε ωριμάσει μέσα μου πολύ πριν, τον καιρό που ιδρύθηκε η ημι-επαγγελματική Λαϊκή Σκηνή. Η εποχή της κατοχής ήταν μια συναισθηματικά, πλούσια εποχή. Έπαιρνες και έδινες πολλά. Μας ζώνανε κίνδυνοι, στερήσεις, βία, και τρομοκρατία. γι' αυτό σαν άνθρωποι αισθανόμασταν την ανάγκη πίστης, εμπιστοσύνης, συναδέλφωσης, έξαρσης και θυσίας."
 |
| Καίτη Λαμπροπούλου, Κάρολος Κουν στην "Αγριόπαπια" του Ίψεν η πρώτη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης στο θέατρο Αλίκης (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Στις 7 Οκτώβρη του 1942 παρουσίαζει στο θέατρο Αλίκης την πρώτη του παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, την "Αγριόπαπια" του Ίψεν.
"Δούλευα σε μια αίθουσα που μας είχε παραχωρήσει το Ωδείο, 10-12 ώρες την ημέρα. Εκεί που προετοιμαζόμαστε, ήρθε ένας παλιός φίλος ο Κ. Χατζηαργύρης, ο οποίος μας είπε ότι βάζει τα λεφτά, κι έτσι πήραμε το θέατρο Αλίκης. Πεινούσαμε αγρίως, ήμασταν σε κατάσταση τρομακτική. Αλλά υπήρχε πίστη που σήμερα δεν την βρίσκεις εύκολα."
Παρουσιάζονται έργα των Ίψεν, Σεβαστίκογλου, Πιραντέλο, Ξενόπουλου κ.ά.
Το 1943 συστήνεται ο Όμιλος Φίλων του Θεάτρου Τέχνης για την οικονομική ενίσχυση του θεάτρου, αλλά και για την ανάπτυξη ισχυρών δεσμών ανάμεσα στους θεατές και το θέατρο.
 |
| Κάρολος Κουν, Βάσω Μεταξά στους "Βρυκόλακες" του Ίψεν, 1943 από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
 |
| Κάρολος Κουν (Όσβαλντ) στους "Βρυκόλακες" του Ίψεν, 1943 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
"Το 1945 το Θέατρο Τέχνης αναγκάστηκε να διακόψει τη λειτουργία του. Άλλα περιμέναμε κι άλλα μας βρήκανε. Χτυπήθηκαν και χάθηκαν ιδανικά και όνειρα και προοπτικές και πάνω απ' όλα έλειψε η πίστη. Η πίστη και η μεταξύ μας συνεννόηση και επαφή."
Ο Κάρολος Κουν επιστρέφει στο θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη και παραμένει για ένα χρόνο. "Το 1946, με λίγο κρύα καρδιά, προσπάθησα να συμμαζέψω και συναρμολογήσω ό,τι μπόρεσε να απομείνει, Με λίγο μαζεμένα τα φτερά λειτουργήσαμε άλλα τρία χρόνια."
Το 1949 παρουσιάζει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το "Ματωμένο γάμο" του Λόρκα, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου, με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Έλλη Λαμπέτη και Βάσω Μεταξά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
 |
| Κάρολος Κουν, Έλλη Λαμπέτη στο "Γυάλινο κόσμο" του Ουίλιαμς το 1956 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
 |
| η Μελίνα Μερκούρη τραγουδά στο "Λεωφορείον ο πόθος" το "Χάρτινο το φεγγαράκι" του Μάνου Χατζιδάκι |
"Τότε πια, αναγκαστήκαμε να διακόψουμε οριστικά για λόγους οικονομικο-πολιτικούς και εσωτερικής συνοχής. Θα έπρεπε να σταματήσω και να διαμορφώσω από την αρχή πάλι ένα πυρήνα. Αυτό έγινε.
Εργάστηκα στο Εθνικό Θέατρο για δύο χρόνια, ξεπλήρωσα τα χρέη του Θεάτρου Τέχνης. Παράλληλα συνέχισα τη Σχολή με νέα παιδιά."
Το 1954 το Θέατρο Τέχνης αποκτά τη δική του στέγη, το ιστορικό πια Υπόγειο, κάτω από τον κινηματογράφο Ορφέα.
Το 1954 το Θέατρο Τέχνης αποκτά τη δική του στέγη, το ιστορικό πια Υπόγειο, κάτω από τον κινηματογράφο Ορφέα.
"Μαζεύοντας συνδρομές, διαμορφώσαμε το χώρο στο Υπόγειο του Ορφέα. Το 1954 ανάψαμε πρόχειρους προβολείς για να φωτίσουμε μπρος σε καμιά εκατοστή θεατές τη "Μικρή μας πόλη" του Θόρντον Ουάιλντερ. Έτσι λειτούργησε πάλι το Θέατρο Τέχνης σχεδόν αποκλειστικά με νέους αδειούχους μαθητές."
"Στη δεύτερη περίοδο παίξαμε πολύ Τσέχωφ, Πιραντέλλο, Ουάιλντερ, Ουίλλιαμς και Μίλλερ. Μέσω του Πιραντέλλο ξανοιχτήκαμε στη φάση του θεάτρου του παραλόγου, στο οποίο πέσαμε με τα μούτρα. Στο θέατρο του παραλόγου και στο επικό θέατρο του Μπρεχτ. Δουλέψαμε συγχρόνως αυτές τις δύο τάσεις, που είναι και οι δύο πόλοι του σύγχρονου θεάτρου."
 |
| Βασίλης Διαμαντόπουλος, Βάσω Μεταξά, Αλέκα Μαζαράκη (Κατσέλη) Κάρολος Κουν στο "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα" του Πιραντέλο, 1944 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
 |
| Κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη για τις "Όρνιθες" |
Το 1959 σκηνοθετεί τις "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, μια παράσταση σταθμό για τα θεατρικά δρώμενα της χώρας. Η απόδοση του έργου προκαλεί αντιδράσεις με αποτέλεσμα να απαγορευτεί η συνέχεια των παραστάσεων με προεδρικό διάταγμα.
(διαβάστε περισσότερα εδώ)
"Συγχρόνως ξεκινήσαμε την προεργασία για μια επιστροφή στο αρχαίο δράμα. Αλλά αυτή τη φορά το αρχαίο δράμα ή το κλασσικό θέατρο ειδομένα με περισσότερη υπογράμμιση της ζωντάνιας τους της σημερινής. Το 1957 ξανανέβασα τον "Πλούτο".
 |
| "Η αυλή των θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Υπόγειο το 1958 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Τη δεκαετία του '60 οι θεατές ανακαλύπτουν στο Θέατρο Τέχνης τον Άλμπι, τον Ινγκ και άλλους αμερικανούς συγγραφείς, γνωρίζουν καλά το Μπέκετ, τον Ιονέσκο, το Ζενέ, τον Πίντερ, τον Αραμπάλ, τον Βιτράκ, παρακολουθούν έργα των Στράους, Βάις, Φο, Ρουζέβιτς.
"Το 1962 έγινε η πρώτη μας επαφή με το εξωτερικό όπου στο Παρίσι παρουσιάσαμε τους "Όρνιθες" και αποσπάσαμε το βραβείο των Εθνών." Είναι μια δικαίωση για την παράσταση που είχε απαγορευτεί.
Από εδώ και πέρα ο Κάρολος Κουν συμμετέχει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου.
 |
| Κάρολος Κουν - Ιονέσκο |
Το 1963 ο Ιονέσκο, ύστερα από πρόσκληση του Βίκτωρα Μελά, έρχεται στο Θέατρο Τέχνης για να παρακολουθήσει το ανέβασμα του έργου του "Ο βασιλιάς πεθαίνει" και φεύγει ενθουσιασμένος.
Το 1967 ο Κάρολος Κουν βρίσκεται στο Stratford και σκηνοθετεί τους ηθοποιούς του Royal Shakespare Company στο έργο του Σέξπιρ "Ρωμαίος και Ιουλιέτα". Είναι ο μόνος ξένος που σκηνοθετεί στο Stratford τα τελευταία 45 χρόνια.
 |
| ο θίασος του Θεάτρου Τέχνης στην "Οπερέτα" του Γκομπρόβιτς, 1972 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Το 1968 λύση στα οικονομικά προβλήματα του Θεάτρου Τέχνης έρχεται να δώσει το ίδρυμα Φορντ. Αν και αρχικά ο Κουν διστάζει, τελικά δέχεται βάζοντας όρο να μην έχει καμιά ανάμειξη το ίδρυμα στις καλλιτεχνικές επιλογές. Ο όρος γίνεται δεκτός με τη συμφωνία να αλλάξει το νομικό καθεστώς του θεάτρου.
 |
| Άγγελος Αντωνόπουλος, Αλεξάνδρα Λαδικού στο "Παιχνίδι των ρόλων" του Πιραντέλο, Αττικόν, 1971 (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Η επιτυχία του, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, είναι πια τέτοια, που λειτουργεί και καλοκαιρινό θέατρο στο Αττικόν. Το έργο του Φερνάντο Αραμπάλ "Νεκροταφείο αυτοκινήτων" είναι η πρώτη παράσταση.
Το 1972 εγκαταλείπει το Αττικόν και εγκαινιάζει το Άτλας. Την επόμενη χρονιά δημιουργεί ακόμα ένα χειμερινό στέκι, στο Βεάκη, όπου σκηνοθετούν κυρίως οι μαθητές και παρουσιάζονται νεοελληνικά έργα. Λειτουργεί ως το 1975.
 |
| Μάγια Λυμπεροπούλου, Μίμης Κουγιουμτζής στο "Νεκροταφείο αυτοκινήτων" του Αραμπάλ (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Το 1972 εγκαταλείπει το Αττικόν και εγκαινιάζει το Άτλας. Την επόμενη χρονιά δημιουργεί ακόμα ένα χειμερινό στέκι, στο Βεάκη, όπου σκηνοθετούν κυρίως οι μαθητές και παρουσιάζονται νεοελληνικά έργα. Λειτουργεί ως το 1975.
 |
| Γιάννης Τσαρούχης, Μάνος Χατζιδάκις, Κάρολος Κουν, Ραλλού Μάνου: οι συνεργάτες της απαγορευμένης παράστασης |
Το 1975 η ιστορική παράστασή του με τις "Όρνιθες" του 1959 συμμετέχει στο φεστιβάλ της Επιδαύρου, την αποκλειστικότητα του οποίου είχε μέχρι τότε το Εθνικό Θέατρο.
 |
| Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κάρολος Κουν, στενοί φίλοι, στο Ηρώδειο (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Το 1980 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξασφαλίζει μόνιμη επιχορήγηση στο Θέατρο Τέχνης.
 |
| Μελίνα Μερκούρη, Κάρολος Κουν, Μάνος Περράκης (αρχιτέκτονας) στο γιαπί της Φρυνίχου |
Το 1985 δημιουργείται με κρατική συνδρομή μια δεύτερη σκηνή στην οδό Φρυνίχου, στην Πλάκα, που αναλαμβάνει ο Γιώργος Λαζάνης.
Το 1987 σκηνοθετεί για τελευταία φορά, το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη "Ο ήχος του όπλου". Η πρεμιέρα προγραμματίζεται για τις 14 Φλεβάρη...
 |
| "Ο ήχος του όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη, η τελευταία σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν εικονίζονται από αριστερά: Ρένη Πιττακή, Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Χρήστος Τσίρτσης, Μίμης Κουγιουμτζής, Αγγελική Ελευθερίου, Στράτος Τζώρτζογλου (από το αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου) |
Ο Κάρολος Κουν πεθαίνει στις 14 Φλεβάρη του 1987.
Έγραψε ποιήματα και τις μελέτες "Ο σκηνοθέτης και το αρχαίο δράμα", "Η αρχαία τραγωδία - κωμωδία".
Έγραψε ποιήματα και τις μελέτες "Ο σκηνοθέτης και το αρχαίο δράμα", "Η αρχαία τραγωδία - κωμωδία".
"Εκείνο που θέλω είναι να συνεχίσει το Θέατρο Τέχνης όταν εγώ αποτραβηχτώ. Υπάρχουν στοιχεία, παλιοί μου συνεργάτες που μπορούν να το κρατήσουν.
Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι θα νιώσω ότι κάτι έγινε, ότι δεν πήγε χαμένη η προσπάθεια, μόνο όταν αυτή η δουλειά μείνει. Είναι το μόνο κριτήριο αν έχω πετύχει το στόχο ή όχι."
"Όσο μπορούσαμε όλα αυτά τα χρόνια θέλαμε να είμαστε τίμιοι απέναντι στην Τέχνη που υπηρετούμε. Εκείνο που προσπαθούσαμε ήταν να δημιουργηθεί ένα θέατρο συνόλου -όχι βέβαια χωρίς πρωταγωνιστές, αλλά μια ομάδα που θα έδινε τις ίδιες δυνατότητες σε όλους να εξελιχθούν, να ανθίσουν μέσα στο θέατρο. Κι όπου όλο το βάρος της δουλειάς θα ήταν η παράσταση του έργου."
διαβάστε:
Η ζωή και το έργο του Κάρολου Κουν μέσα από το φωτογραφικό αρχείο του Ντίμη Αργυρόπουλου, που διατηρεί το αρχείο του Θεάτρου Τέχνης.
Ο άγνωστος Κουν
Ο άγνωστος Κουν
Κάρολος Κουν - Για να γίνουν θαύματα
Κάρολος Κουν: ο άνθρωπος που άλλαξε την πορεία του θεάτρου στην Ελλάδα
Κάρολος Κουν: ο άνθρωπος που άλλαξε την πορεία του θεάτρου στην Ελλάδα
δείτε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.