το ΘΕΑΤΡΟ: Μπουμπουλίνας 18

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Μπουμπουλίνας 18 - Κίττυ Αρσένη

συγγραφέας: Κίττυ Αρσένη
είδος: προσωπική αφήγηση, μαρτυρία
εκδόσεις: Θεμέλιο, 2005

Η ηθοποιός Κίττυ Αρσένη συνελήφθει τον Αύγουστο του 1967, κρατήθηκε και βασανίστηκε στη Γενική Ασφάλεια, στην οδό Μπουμπουλίνας 18.

Το Νοέμβρη καταδικάστηκε, ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου, στην υπόθεση των "31".

Την εμπειρία της κατέγραψε το 2005 σε αυτό το βιβλίο.

Το 1968, με την αμνηστία, έφυγε παράνομα από την Ελλάδα και κατέθεσε στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για τα βασανιστήρια που πραγματοποιούνταν στην Ελλάδα από τη δικτατορία.

Κίττυ Αρσένη

"Η μαρτυρία τούτη γράφτηκε το 1968 στις διαδρομές του τρένου Παρίσι - Στρασβούργο, ανάμεσα στις καταθέσεις - ανακρίσεις των νομομαθών της Επιτροπής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. γράφτηκε ανάμεσα σε συνεντεύξεις των ξένων εφημερίδων και τηλεοράσεων, που 'κείνο τον καιρό τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα κάλυπταν τις στήλες τους και τα προγράμματά τους. γράφτηκε για ν' απαντήσει στον αμερικάνο ανταποκριτή του New York Times γιατί, περνώντας μια τέτοια διαδικασία, το μόνο γιατρό που δεν χρειάζεται κανείς είναι ψυχίατρος! Γράφτηκε γιατί το πλαστό μου διαβατήριο, οι πεδιάδες της Αλσατίας δεν μ' έπειθαν ότι είχα φύγει από την Ελλάδα, από τη φυλακή, από την Ασφάλεια. Γιατί όντως οι νομομαθείς της Ευρώπης είχαν δίκιο να δυσπιστούν. Όταν δεν μπορείς να μεταφράσεις τη λέξη ταράτσα και απομόνωση σε άλλη γλώσσα δεν υπάρχει Prima facie απόδειξη."

(από την παρουσίαση του βιβλίου *)

Απόσπασμα από το βιβλίο:

"Εδώ έφεραν και τον Αντρέα. μόλις τον πιάσανε τον βάλανε στο διπλανό δωμάτιο και πρόλαβε να μας ρωτήσει: Βαράνε πολύ; Κι εμείς τότε δεν προλάβαμε να του απαντήσουμε. Μόνο αρχίσαμε το τραγούδι. Περιμέναμε την ώρα που θα τον ανεβάζανε απάνω, τραγουδάγαμε και του χτυπάγαμε συνθηματικά στον τοίχο. Τον ξεπροβοδίζαμε...

Κίττυ Αρσένη

Είχε πάθει τρεις διασείσεις. δεν ξέραμε πώς θα ξανακατέβαινε κάτω. Τα τρανζίστορ άρχισαν να παίζουν στη διαπασών. το βασανιστήριο ήταν σίγουρο. τίποτα δεν μπορούσε να το εμποδίσει. Κι όμως υπήρχε μια μάχη που θα δινόταν. Στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Τον ανέβασαν και τον κρατήσανε μέχρι να ξημερώσει. Όλο το βράδυ είμαστε μαζί του. Σε μια στιγμή έπαψαν να ακούγονται χτυπήματα ή μοτοσικλέτα... και ακούγαμε μόνο ουρλιαχτά. τότε δεν αντέξαμε.

Η Χρυσή έβαλε υστερικές φωνές και η Αριάδνη τιναζόταν από σπασμούς. Εγώ έλεγα και ξαναέλεγα δυνατά: Να πεθάνει! Να μη βασανίζεται άλλο!

Ακούγαμε τα νερά που του ρίχνανε και το κιούπι που ανεβοκατέβαινε. Τα ξημερώματα ακούστηκε: φτάνει, δεν θα αντέξει άλλο! Τότε πέσαμε κι εμείς να κοιμηθούμε. Όταν την άλλη μέρα κοιτάξαμε από την τρύπα του δωματίου του είδαμε ένα μάτσο κρέας ματωμένο. Όταν ο Ανδρέας μας ξανακοίταξε με το παραμορφωμένο πρόσωπό του ανάμεσα στα αίματα και στα γένια, χαμογελούσε, τους είχε νικήσει." *

Το 2012 η μαρτυρία της Κίττυ Αρσένη στο βιβλίο διασκευάστηκε για το θέατρο και παρουσιάστηκε από το Θέατρο Κωφών Ελλάδας στη νοηματική γλώσσα με ταυτόχρονη απόδοση στην ομιλούμενη. *