το ΘΕΑΤΡΟ: Κάκια Παναγιώτου

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Κάκια Παναγιώτου

Η Κάκια Παναγιώτου γεννιέται στην Αθήνα το 1923 και μεγαλώνει στο Βόλο, στον τόπο καταγωγής της μητέρας της, όπου μετακομίζει η οικογένειά της το 1929.

"Εκεί έζησα και τα ωραιότερα χρόνια μου, γιατί έκανα φιλίες, αλλά παράλληλα ξεκίνησα και στο Ωδείο, όπου ασχολήθηκα γενικά με την καλλιτεχνία."

Από μικρή, λοιπόν, ασολείται με το τραγούδι, το χορό και την υποκριτική.
   Στα δέκα της χρόνια πρωτοεμφανίζεται στο θέατρο, στην παιδική παράσταση "Το κοριτσάκι με τα σπίρτα". Εκεί κεντρίζει και το ενδιαφέρον ενός αυστριακού σκηνοθέτη. "Το παιδί έχει έφεση στην υποκριτική τέχνη", λέει στους γονείς της και τους προτείνει, μόλις η μικρή γίνει δεκαπέντε, να τη στείλουν στη Γερμανία για να σπουδάσει υποκριτική. Η μικρή Κάκια, που ακούει τα λόγια του σκηνοθέτη, μάλλον επηρεάζεται κι έτσι αργότερα ακουλουθεί το θέατρο.
   Είναι μαθήτρια του 15, "τούβλο στα μαθηματικά" και ο πατέρας της θέλει η κόρη του να περάσει στην Ανωτάτη Εμπορική! Εκείνη γράφει 0 στα μαθηματικά και, κρυφά, επισκέπτεται την ηθοποιό Γλυκοφρύδη για να τη βοηθήσει να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Περνάει με άριστα τις εξετάσεις.
   Ο πατέρας της τη διώχνει από το σπίτι και η Παναγιώτου μένει σε φίλες της.

"Ευτυχώς, ο άνθρωπος που παντρεύτηκα με υποστήριξε σε όλους τους τομείς. Μάλιστα όταν ο πατέρας μου του είπε "Χαίρομαι που η Κάκια παντρεύεται και θα φύγει από το θέατρο", εκείνος απάντησε "Όχι! Η Κάκια έχει ταλέντο και πρέπει να μείνει. Εγώ θα τη βοηθήσω όσο μπορώ"

φωτό:

"Η ζωή που σου 'χω δωσει" του Λουίτζι Πιραντέλο,

Εθνικό Θέατρο 1980,

Κάκια Παναγιώτου: Ντόνα Φιορίνα

Φοιτά στην Γερμανική Ακαδημία και τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία τελειώνει με άριστα.
Έχει δασκάλους τον Αιμίλιο Βεάκη και το Δημήτρη Ροντήρη, στον τελευταίο, που θεωρεί το μεγαλύτερο δάσκαλο που έχει περάσει από την Ελλάδα, πιστεύει πως οφείλει την καριέρα της.

"Θυμάμαι όταν έπαιξα στην "Κασσάνδρα" το '49, και ήμουν 25 ετών. Για εκείνο το ρόλο από το άγχος μου έκανα να φάω μέρες, ώστε να αποδώσω σωστά. Έμαθα από το Ροντήρη τόσα πράγματα, που ποτέ δεν μου τα είχε κανένας άλλος δάσκαλος τα χρόνια που σπούδαζα."

φωτό:

"Ορέστεια: Αγαμέμνων" του Αισχύλου,

Επίδαυρος 1949,

Κάκια Παναγιώτου (στο άρμα): Κασσάνδρα

Κάνει την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο το 1945, στο θέατρο Κοτοπούλη, με το θίασο Αυλαία, στο "Δον Κάρλο" του Σίλερ.
Το 1948 προσλαμβάνεται από το Εθνικό ως Κορυφαία στο χορό του αρχαίου δράματος.
Συνεργάζεται με διάφορους θιάσους, περιοδεύει με το θίασο της Κοτοπούλη στην Κύπρο και την Αίγυπτο και παραμένει από το 1953 ως το 1988, βασικό στέλεχος του Εθνικού.

"Εκάβη" του Ευριπίδη, Επίδαυρος 1955, Κάκια Παναγιώτου: Κορυφαία

"Η Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν σπουδαίος άνθρωπος και σπουδαία ηθοποιός."
"Η Κατίνα Παξινού ήταν ανεπανάληπτος άνθρωπος και σπουδαία δασκάλα. Ο Μινωτής δεν νομίζω πως ήταν δάσκαλος. Θυμάμαι στον "Μάκβεθ", είχα ένα ρόλο όπου μας σκηνοθετούσε ο Μινωτής κι έπαιζε και η Κατίνα. Στην πρόβα ο Μινωτής έλεγε: "Κάκια, δεν το έχεις πιάσει". Ήξερα όμως ότι δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει. Μου κάνει νόημα από μακριά η Κατίνα. Και με μια κίνησή της με βοήθησε ουσιαστικά. Ήταν μεγάλη δασκάλα!"

Ερμηνεύει ρόλους του κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, κυρίως όμως, του αρχαίου δράματος. "Έχω παίξει όλους τους τραγικούς ρόλους από πέντε και έξι φορές! Τέτοια διατριβή."

φωτό:

"Το ατλαζένιο γοβάκι" του Πολο Κλοντέλ,

Εθνικό Θέατρο 1964,

Κάκια Παναγιώτου: Φύλακας άγγελος

"Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να παίξω και κωμωδία, αλλά δεν μου έδιναν. Μόνο ο Σωκράτης Καραντινός με έβαλε στις "Εκκλησιάζουσες". Όμως η τραγωδία ήταν μέσα στο αίμα μου."

Το 1954 κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου "Θανασάκης ο πολιτευόμενος" και ακολουθούν αρκετές συμμετοχές, όχι ανάλογες με τις προτάσεις που έχει, μια και εργάζεται πολύ για και στο θέατρο.

"Ιππόλυτος" του Ευριπίδη, Επίδαυρος 1954, στιγμιότυπο από την παράσταση, Κάκια Παναγιώτου: Αφροδίτη

   Το 1954 είναι και η χρονιά που εγκαινιάζεται η Επίδαυρος με τον "Ιππόλυτο".
"Είχαμε τρομερό άγχος.Κάναμε πρόβες πρόβες πολύ νωρίς το πρωί με τον Ροντήρη για να μη μας χτυπάει ο ήλιος και μετά στις έξι το απόγευμα το επαναλαμβάναμε μέχρι και τις δύο τα μεσάνυχτα! Ήταν άγριες οι συνθήκες τότε, αλλά μαγικές."
   Το 1963 είναι η μόνη χρονιά που δεν εμφανίζεται στην Επίδαυρο, παίζει με τη Βαλάκου.
   Από το 1972, που κάνει την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση στη δικαστική σειρά "Κεκλεισμένων των θυρών", θα παίξει σε αρκετές σειρές. "Έπαιξα σε αρκετά σήριαλ κι έβγαλα πολλά χρήματα."
   Από το 1988, οπότε και αποχωρεί μαζί με άλλους από το Εθνικό, επειδή "υπήρχε μια περίεργη διεύθυνση" και μετά δεν εμφανίζεται πλέον στην Επίδαυρο, μα ούτε και πηγαίνει σαν θεατής, γιατί "Είναι ένα άλλο πράγμα σήμερα η Επίδαυρος".
   Το 2003 εμφανίζεται για τελευταία φορά στον κινηματογράφο, στην ταινία του Τάσου Μπουλμέτη "Πολίτικη κουζίνα".
   Δίνει ελάχιστες συνεντεύξεις: "Η αλήθεια είναι ότι απέφευγα, και αποφεύγω, να δίνω συνεντεύξεις, γιατί πιστεύω πως η δουλειά μας και το όνομα που έχουμε αφήσει μπορούν να μιλήσουν για μας."

Πεθαίνει στα 90 της χρόνια, στις 7 Απρίλη του 2013.

Ένα μήνα πριν είχε παρακολουθήσει την παράσταση "Ο πατέρας" στο Θέατρο Τέχνης.

Πάντα παρακουθούσε τις παραστάσεις των συναδέλφων της, στήριζε τους νέους και μπορούσε να εκτιμήσει το ταλέντο τους.

Όλα τα λόγια της ηθοποιού, σε εισαγωγικά και με πλάγια γραφή, είναι από τη συνέντευξη που έδωσε το Μάη του 2011 στο Νίκο Νικόλιζα, στο περιοδικό Επίκαιρα.
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου.