 |
"Όλα όσα έχουν λέξεις για να ειπωθούν, γίνονται!
Αλλά οι φοβέρες και οι πειθαρχίες φροντίζουν να μας αποκόψουν από την πηγή της αυθεντικής ζωής που είναι η Φαντασία." *
Η Αγνή Στρουμπούλη αφηγείται παραμύθια, κάνει εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο, εργαστήρια για την τέχνη της αφήγησης, παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γράφει και μεταφράζει βιβλία.
Γεννήθηκε το 1952 στον Πειραιά.
Όταν ήταν μικρή της άρεσε το παραμύθι της Ραπουνζέλ, που της διάβαζε η αδελφή της. "Αυτό το κοριτσάκι μέσα στον πύργο της γριάς μάγισσας μοναχό του με κατασυγκινούσε, μα κάθε βράδυ της ζητούσα να μου το ξαναδιαβάσει." *
Εργάστηκε ως κοινωνική λειτουργός και υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων και από το 1995 ασχολείται με τα ελληνικά λαϊκά παραμύθια. Το 1996 κι ενώ ακόμα εργαζόταν, άρχισε να αφηγείται.
Να αφηγείται λ α ϊ κ ά μ α γ ι κ ά παραμύθια.
"Λ α ϊ κ ά είναι τα παραμύθια της προφορικής παράδοσης, που μεταδόθηκαν για αιώνες από στόμα σε στόμα, κι απ' τις αρχες του 19ου αιώνα, περίπου, αρχίζουν να καταγράφονται.
Μ α γ ι κ ά -που είναι και τα κατ' εξοχήν παραμύθια- είναι αυτά στα οποία λαμβάνει χώρα το θαυμάσιο, δηλαδή το θαύμα." *
"Τα παραμύθια της Προφορικής μας παράδοσης τα γνώρισα σε μεγάλη ηλικία, από το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου Τα παραμύθια του λαού μας.
Άνοιξαν έναν καινούριο άπλετο χώρο στη ζωή μου, όπου οι αντιφάσειςπου μέχρι τότε ήταν άλυτοι κόμποι, ο πόνος, η υπομονή, η αναζήτηση αποκτούσαν πλήρως το νόημά τους και δικαιώνονταν!
Κι έτσι πολύ αργότερα, όταν ωρίμασα κι άλλο κι αντιμετώπισα το ακατανόητο του θανάτου, ελευθερώθηκα και "βούτηξα" στα Παραμύθια για να λούζομαι καθημερινά την αλήθεια τους.
Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου κι άρχισα να αφηγούμαι." *
"Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ένιωσα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ό,τι θέλεις να κάνεις κάντο τώρα, υπάρχει παρόν και παρελθόν. Και είπα θα μπω στα παραμύθια κι αυτά θα μου δώσουν το πεδίο της μνήμης." *
Σήμερα επαναλάμβάνει συχνά μια φράση από ένα ελληνικό λαϊκό παραμύθι:
"...Είπε τότε ο δράκος: να του πεις να φέρει μια κοπέλα που από το στήθος της βγαίνουν γαρύφαλα κι άμα κόψεις γαρύφαλο, βγαίνουν άλλα."
"Η σκληρότητα της ζωής μάς πληγώνει, μας τσακίζει πολλές φορές. Στα παραμύθια, πρώτα πρώτα υπάρχει η σύμβαση του ψεύδους, που μας καθησυχάζει ότι δεν κινδυνεύουμε άμεσα. Άρα μπορούμε να ξαναζήσουμε, ηδονικά, τη σκληράδα της ζωής, μέσα από τη σκληράδα των παραμυθιών αποζυμώντας, τώρα και το νόημα, που μπορεί να έχει." *
Η προετοιμασία για την αφήγηση ενός παραμυθιού δεν είναι απλή για την Αγνή Στρουμπούλη:
"Πέρα από τη μακρόχρονη συμβίωση με το παραμύθι, για να μου ανοιχτεί, να μου ψυθιρίσει τα μυστικά του (που γίνοντα για μένα εξαιρετικές ανακαλύψεις), υπάρχει η φροντίδα του χώρου, κι ακόμα πιο πολύ -μια και εξαρτάται απ' το χέρι μου- η δική μου προετοιμασία. Αυτό σημαίνει: ασκήσεις, μόνωση, σιωπή, φαγητό λίγο, ξεκούραση και "περιποίηση" σαν να ετοιμάζομαι νύφη! Αλήθεια! Σ' αυτήν την έξαρση της λαχτάρας, της έννοιας να πάνε όλα καλά, βγαίνω!
Κατά τη διάρκεια της Παράστασης βρίσκομαι σε τρομερή εγρήγορση. Γίνομαι όπως λένε εκατόγχειρ, εκατόφθαλμος. Βλέπω την εικόνα που λέω, βλέπω την εικόνα που έρχεται, βλέπω το κοινό, βλέπω το χώρο..." *
"Το Παραμύθι μού δίνει την ευκαρία να μιλήσω για τα πιο βαθιά, άρα δύσκολα πράγματα με την αφέλεια της ματιάς ενός παιδιού" *
"Στη μοναχική επανάληψη των Παραμυθιών στο δωμάτιο, περπατώντας στον Υμηττό, στην αγαπημένη μου παραλία, μουρμουρίζοντάς τα στους δρόμους της Πόλης... όλο και περισσότερο καταλαβαίνω πως κοχύλι είμαι, που περνούν από μέσα μου αιωνόβιοι ήχοι, κουρέλια εμπειριών, και ζητούν να τα φέρω, για άλλη μια φορά, στο φως της ημέρας." *
"Οι γριές των παραμυθιών δεν είναι καθόλου παραιτημένες, ποθούν, εκδικούνται, μηχανορραφούν, και πού και πού δίνουν και καμιά καλή συμβουλή...
Σε κάθε περίπτωση, "γελοιοποιούν" την όποια ηθκολογία." *
"Είναι θεόρατοι, έχουν υπερφυσική δύναμη, αλλά ευτυχώς δεν έχουν πολύ μυαλό.
Φαίνεται πως αντικατέστησαν τις δευτερεύουσες θεότητες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας." *
"Οι πέτρες αφηγούνται ιστορίες. Στους βράχους και τα λιθάρια, ανάλογα με το φως, βλέπεις να σχηματίζονται στην ανώμαλη επιφάνειά τους πρόσωπα, ζώα, συμπλοκές, ολόκληρες ιστορίες." *
"Περγιαλό είναι ο ίσκιος του σπιτιού.
Περγιαλό είναι ένα ανθρωπάκι κοντό, γαλανόματο, με φεσάκι." *
"Εστία, λοιπόν, το τραπέζι -να ελευθερώσει όλους τους συνειρμούς.
Το μεγάλο τραπέζι με τους ανθρώπους γύρω τρυπάει τη μνήμη -την προσωπική και τη συμβολική. Αρχίζει κάτι να γίνεται.
Δεν στέκω απέναντι - οθόνη.
Γυρνάμε στον κύκλο. Εκεί το σώμα διατίθεται με άλλον τρόπο: η ευθεία είναι μπροστά μας να κουβαλάει κάθε εικόνα και 'μεις να την κόβουμε σαν ψωμάκι, ανάλογα με την πείνα μας και να την τρώμε!
Ο κύκλος λειτουργεί σαν όριο, όλα συμβαίνουν ανάμεσά μας-γίνεται κυματοθραύστης, αντέχουμε γιατί είμαστε δίπλα δίπλα. Το σημαντικό είναι αυτό που συμβαίνει στο κέντρο - το Παραμύθι, που το ακουμπώ στο τραπέζι και γίνεται τροφή να τη λάβουμε.
Μόνο μέσα σ' αυτή τη ζωτική σχέση, νομίζω πως μπορεί να μας δώσει τους χυμούς του- κάτι σαν αθάνατο νερό.
Κερνώ κι ένα ποτήρι κρασί. Έχουμε το Σώμα, ας λάβουμε και το αίμα." *
διαβάστε:
Αγνή Στρουμπούλη - συνέντευξη στο ΘΕΑΤΡΟ
Αγνή Στρουμπούλη - ιστολόγιο
Γιατί λέω παραμύθια
Εργογραφία
Στη μαγική αγκαλιά των παραμυθιών - συνέντευξη
Συνομιλία με την Αγνή Στρουμπούλη
Τα λαϊκά παραμύθια είναι ένας τρόπος μύησης για τη ζωή - συνέντευξη
Συνομιλία με την παραμυθού Αγνή Στρουμπούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.