 |
| Δείτε όλα τα θεατρικά έργα του Νίκου Καζαντζάκη εδώ. |
«Γράφτηκε το 1927 και πρωτοδημοσιεύτηκε με το ψευδώνυμο Α. Γερανός στο αλεξανδρινό περιοδικό "Νέα Ζωή", στο διάστημα Ιούνη-Νοέμβρη 1927. Κυκλοφόρησε το 1928 από τις εκδόσεις "Στοχαστής" με αφιέρωση στη Lenotschka Dybouk (Ελένη Σαμίου).
»Αναφέρεται στο γνωστό από την Οδύσσεια περιστατικό τής αναγνώρισης του Οδυσσέα από την Πηνελόπη και το σκοτωμό των μνηστήρων. [...]»
(Από το άρθρο του Θόδωρου Γραμματά «Ξαναδιαβάζοντας το έργο τού Νίκου
Καζαντζάκη».) *
Υπόθεση:
"Σε γενικές γραμμές, ακολουθεί τις τελευταίες ραψωδίες της ομηρικής Οδύσσειας, ενώ έχει επισημανθεί η οφειλή του στο έργο του Χάουπτμαν Το τόξο του Οδυσσέα.
Μετά από είκοσι χρόνια, ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη, τη μέρα που η
Πηνελόπη απόφασίζει να παντρευτεί όποιον τεντώσει το τόξο του συζύγου
της. Η επιστροφή του τον γεμίζει απογοήτευση: η Ιθάκη είναι φτωχική και
ταπεινή, η Πηνελόπη θέλει κάποιον άλλον, ο Τηλέμαχος ανυπομονεί να
λυτρωθεί από την πατρική σκιά.
Παρ' όλα αυτά, ο Οδυσσέας
αποφασίζει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Εμφανίζεται γέρος και
αγνώριστος στο παλάτι, μαζί με τον Εύμαιο και τον Τηλέμαχο, που αγνο-ούν
την πραγματική του ταυτότητα. Οι μνηστήρες γλεντούν ανυπόμονοι για τον
αγώνα, χωρίς να δίνουν σημασία στα ζοφερά προαισθήματα του Φήμιου.
Φέρονται περιφρονητικά στον ξένο, ο οποίος τους αφηγείται φανταστικές
περιπέτειες και μιλά αινιγματικά. Όταν, ένας μετά τον άλλον,
αποτυγχάνουν στη δοκιμασία του τόξου, ο ξένος πετά τα κουρέλια του και
τεντώνει το τόξο, φανερώνοντας ότι είναι ο Οδυσσέας." *
διαβάστε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.