Αλέξης Σταμάτης - "Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο"

"Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο"

Απόσπασμα από το θεατρικό μονόλογο του Αλέξη Σταμάτη "Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο".

"...Συστατικά του τοπίου έλειπαν από τη θέση τους, δεν υπήρχε ουρανός, ούτε δέντρα... Μου πε «ναι, πάμε». Περπατήσαμε στο δρόμο αγγαζέ. Είχε αρχίσει να βρέχει. Δεν είχα ομπρέλα, έβγαλα το σακάκι μου και μας σκέπασα. Ένιωσα το σώμα της να σφίγγεται πάνω μου.
Ένα γκρίζο κουτάβι μας είχε πάρει από πίσω και γάβγιζε. Είχε γίνει μούσκεμα από τη βροχή. Τα δόντια του έτρεμαν.Η Ελένη το σήκωσε στην αγκαλιά της και το πήραμε μαζί. Όταν έβγαλα τα κλειδιά με κοίταξε στα μάτια. Και η Ελένη και το κουτάβι. Το φως της κουζίνας ήταν ανοιχτό, δεν άνοιξα άλλο. Μόνο τα παντζούρια άνοιξα, ν' ακούγεται η βροχή. Τα γόνατά της γυμνά να γυαλίζουν. Καθίσαμε στον καναπέ. Το πρόσωπό μου στα χέρια της  και ν' ανασαίνουμε μαζί. Και η βροχή να πέφτει. Είπα το όνομά της: Ελένη. Τα μάτια της είχαν μισοκλείσει. Ένιωσα μια ναυτία, μια ζάλη σα να βόμβιζε τριγύρω μου ένα τεράστιο μυρωμένο έντομο. Τα μαλλιά της, βρεγμένα κι ανακατεμένα, της κάλυπταν το πρόσωπο. Σήκωσα μια τούφα από το μέτωπό της και την πήρα στην αγκαλιά μου. Μείναμε έτσι για λίγο ακίνητοι κι ύστερα έσκυψα και τη φίλησα στο λοβό του αυτιού. Απ' έξω ακούστηκε ένας συναγερμός. Όταν τελείωσε είχα φτάσει στην άκρη των χειλιών... και τότε, πήρε το πρόσωπό μου στα χέρια της και με κοίταξε όπως... όπως ποτέ δεν με είχαν κοιτάξει. Κλείσαμε ταυτόχρονα τα μάτια μας και βουτήξαμε μέσα εκεί μαζί χωρίς μάσκα και κατεβαίνουμε κάτω όσο μπορούσαμε να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο. Πέρασε ώρα. Κι έξω έβρεχε, το κουτάβι είχε αποκοιμηθεί σε μια γωνιά, και ήμασταν ευτυχισμένοι. Ολότελα ευτυχισμένοι. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν μεσάνυχτα. Μεσάνυχτα σ' έναν τέλειο κόσμο." *

ο Νίκος Αρβανίτης στις πρόβες του έργου

Υπόθεση:

"Ο Φώτης, είναι ένας μεσήλικας θεατρικός συγγραφέας ο οποίος είχε επιτυχία αλλά εδώ και δεκαπέντε χρόνια είναι σχεδόν στα αζήτητα και ζει όλο αυτό το διάστημα σχεδόν εγκλωβισμένος στο σπίτι του. Μόνη του συντροφιά τα ντιβιντί όπου έχει αποθηκεύσει το υλικό της ζωής του από τη στιγμή που άρχισε να γράφει. Ένα ατελείωτο υλικό ζωής» που του προσέφερε και «το υλικό  γραφής». Ο Φώτης κάποτε «έκλεβε εοιτυχημένα τον εαυτό του μέχρι που η πηγή στέρεψε. Τα έργα του έπαψαμ να έχουν επιτυχία και αρκέστηκε σε κάποια διηγήματα εμπνευσμένα από εικόνες που έβλεπε από το παράθυρο του διαμερίσματός του. Ξαφνικά δέχεται μια αναπάντεχα προσοδοφόρα πρόταση που μπορεί να του αλλάξει τη μοίρα. Για να γράψει όμως πρέπει να βάλει τα μοναδικά δύο ντιβιντί που δεν άντεχε να δει. Εκείνα που ξανανοίγουν το μεγάλο τραύμα της ζωής του. Θα το κάνει;" *

Άρης Τρουπάκης, Νίκος Αρβανίτης, Αλέξης Σταμάτης

Το έργο παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης, στο πλαίσιο των "8 Σύγχρονων ελληνικών έργων" εμπνευσμένων από την πραγματικότητα του σήμερα.

Ερμηνεύει ο Νίκος Αρβανίτης και σκηνοθετεί ο Άρης Τρουπάκης,

Από 14 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, μαζί με το μονόλογο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη "Όλη η πόλη κουβεντιάζει."

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

δείτε:

Αλέξης Σταμάτης - σελίδα fb

Θέατρο Τέχνης